Lekarz pediatra, dyrektor szpitala

 

     Urodziła się 25 VIII 1911 roku w Lublinie jako córka Euzebiusza i Bogumiły Kazimiery z Dobków. W 1922 roku przeprowadziła się wraz z rodziną do Bydgoszczy, gdzie w 1930 roku ukończyła szkołę średnią. W latach 1930-1936 studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie 11 XII 1936 roku otrzymała dyplom. Przez 6 miesięcy była stażystką w miejscowym szpitalu wojskowym, a następnie przeniosła się do Włocławka i od 1937 roku kontynuowała staż podyplomowy w Szpitalu Powiatowym św. Antoniego przy ulicy Toruńskiej 15 obecnie S.Wyszyńskiego. Od 1938 roku rozpoczęła pracę etatowego lekarza w tymże szpitalu na oddziale położniczo — ginekologicznymi chirurgicznym. W czasie okupacji hitlerowskiej była tu jednym lekarzem polskim opiekującym się chorymi rodakami w tzw. Polonische Abteilung, mieszczącym się w baraku przy ulicy Toruńskiej 16. Po wyzwoleniu Włocławka nadal pracowała w opuszczonym przez personel medyczny i zdewastowanym przez okupanta szpitalu. Początkowo było p.o. dyrektora i do lipca 1946 roku kiedy do miasta powrócili z tułaczki wojennej ordynatorzy, nadzorowała oddział położniczo — ginekologiczny, a do 1948 roku — oddział zakaźny. Do 1949 roku była asystentem oddziału chirurgicznego, a potem, do 30 I 1951 roku — oddziału położniczego, gdzie zorganizowała 30-łóżkowy pododdział dla noworodków, który prowadziła do 1959 roku, tj. do chwili objęcia ordynatury tego oddziału przez jej ucznia lek. Michała Lewandowskiego.

     Dnia 14 XII 1945 roku na podstawie pracy pt. "Historia odkrycia zarazka duru brzusznego" otrzymała stopień doktora nauk medycznych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.

     Pod wpływem sugestii prof. dra med. Edwarda Wilkoszewskiego, ówczesnego konsultanta wojewódzkiego ds. pediatrii, oraz dr Władysławy Kieljotis, kierownia Wojewódzkiej Przychodni Matki i Dziecka w Bydgoszczy, zorganizowała w 1949 roku 15-łóżkowy pododdział dziecięcy w strychowych pomieszczeniach przeszło stuletniego budynku włocławskiego Szpitala św. Antoniego, który w 1951 roku przekształciła w oddział z 48 łóżkami etatowymi. W 1953 roku Wydział Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium WRN w Bydgoszczy uznał dr Brandt za specjalistę I stopnia w zakresie pediatrii oraz położnictwa i ginekologii. W latach 1947-1954 była rejonowym ginekologiem, a w latach 1955 — 1964 rejonowym pediatrą. W 1956 roku pod kierownictwem dr Janiny Burzyńskiej — Pietraszkiewicz ze szpitala w Toruniu, uzyskała II stopień specjalizacji w zakresie chorób dziecięcych oraz objęła stanowisko ordynatora w prowadzonym już przez siebie oddziale. W styczniu 1964 roku po przeprowadzeniu się oddziału ginekologiczno — położniczego do nowo wybudowanego szpitala przy ulicy Wienieckiej 43, dr Brandt zaadaptowała opróżniony pawilon po tym oddziale dla potrzeb oddziału dziecięcego, którym kierowała jeszcze do 30 IV 1974 roku. W ciągu tej 18-letniej działalności na stanowisku ordynatora wykształciła w swym oddziale 22 specjalistów I stopnia i 3 — II stopnia w zakresie pediatrii w tym dr Teresę Stryjasz, kierująca tym oddziałem. W latach 1957 — 1960 dr Brandt pełniła jednocześnie obowiązki dyrektora szpitala przy ulicy Toruńskiej 15. Po przejściu na emeryturę w 1974 roku nadal pełniła w swoim oddziale raz w tygodniu dyżury stacjonarne. Poza tym do 28 II 1975 roku była konsultantem w Przyszpitalnej Poradni Pedriatycznej. Od 1 III 1975 roku do 30 IV 1976 roku była kierownikiem Działu Medycyny Szkolnej przy ZOZ we Włocławku, a od 1 V 1976 roku do 15 II 1980 roku  - Wojewódzkim Inspektorem ds. Pedriatrii. W latach 1961-1964 wykładała pediatrię w miejscowej szkole pielęgniarskiej, której słuchaczki odbywały zajęcia praktyczne w jej oddziale szpitalnym.

     Dr Brandt, mieszkając przez 23 lata (1937-1960) na terenie szpitala, a potem w jego bliskim sąsiedztwie przy ulicy Toruńskiej 11, była zawsze chętna i gotowa do niesienia bezinteresownej pomocy hospitalizowanym chorym i gotowa bez względu na porę dnia, a nawet nocy. Zaraz po wyzwoleniu Włocławka zorganizowała w miejscowym szpitalu pierwszy na naszym terenie Punkt Krwiodawstwa, którym kierowała do 1964 roku tzn. do chwili przeniesienia go do szpitala przy ulicy Wienieckiej. Współpracowała również przez wiele lat z Towarzystwem Przyjaciół Dzieci z Domem Dziecka przy ulicy Leśnej we Włocławku. Jeszcze przed 1979 rokiem kiedy to powstał we Włocławku Wojewódzki Ośrodek Adopcji, wyszukiwała rodziny zastępcze dla wielu dzieci porzuconych przez matki. Propagowała również świadome macierzyństwo, współpracując na tym polu m.in. z miejscowym duchowieństwem.

     Za działalność zawodową i społeczną otrzymała m.in. odznakę "X wieków Włocławka" (1970), Złoty Krzyż Zasługi (1972), Odznakę Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1978), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1978), Medal Jordana (1982), Medal "Zasłużony Lekarz PRL" (1983) i inne.

     Miała jedynego brata, który zginął tragicznie w 1942 roku w Warszawie. Była osoba samotną, opiekującą się przez wiele lat owdowiałą przedwcześnie matką. Zmarła 21 VIII 1986 roku i zoostała pochowana na cmentarzu komunalnym we Włocławku.