Browar i Słodownia Spółka Akcyjna

     Spożycie piwa w miastach polskich stosunkowo dawniej większe jak obecnie. Dzięki obfitym urodzajów jęczmienia i chmielu na ziemiach naszych, o surowiec do fabrykacji piwa nie było trudno. W pierwszej połowie dziewiętnastego wieku, kiedy Włocławek liczył zaledwie 10 000 mieszkańców, było pobudowanych w mieście 14 browarów, które wyrabiały domowym sposobem tak zwane piwo zwyczajne. Jednym z większych włocławskich browarów był założony w 1832 roku przez Kazimierza Bojańczyka, browar przy ulicy Łęgskiej na posesji Nr. 137 zakupionej od poprzedniego właściciela, który na tym miejscu miał wytwórnię wódek. Browar pobudowany przez Kazimierza Bojańczyka, wyrabiał również piwo domowym sposobem w ilości kilkuset beczek rocznie które sprzedawał konsumentom na kwatery lub konewki prosto z beczek. Po śmierci Kazimierza Bojańczyka browar objął około około 1862 roku syn jego Rafał, prowadząc browar w dawnym zakresie. Stan browarnictwa na terenie Polski okupowanej przez moskali, uległ radykalnej zmianie po wprowadzeniu akcyzy od piwa, przez rząd rosyjski. Większość browarów we Włocławku, nie mogących się dostosować do nowych warunków, została zamknięta, a pozostały tylko dwa browary: Bojańczyka przy ulicy Łęgskiej i Brauna przy ulicy Kościuszki w posesji Nr. 449. Umierając w roku 1886 Rafał Bojańczyk, pozostawił browar synowi Wincentemu. Kierownictwo browaru objął już poprzednio e roku 1879 jeszcze za życia ojca, po powrocie ze studiów i odbytej praktyce w browarze Junga w Warszawie, Wincenty Bojańczyk, który browar znacznie rozbudował i przygotował do wyrobu tak zwanego piwa bawarskiego, które miałoobfity zbyt wśród konsumentów. Po pewnym czasie Wincenty Bojańczyk kupił i zamknął browar Brauna. Pozostał we Włocławku tylko jedyny do obecnych czasów browar przy ulicy Łęgskiej. Stopniowy rozwój browaru zaczyna się od czasu wprowadzenia produkcji piwa bawarskiego.
     W kierownictwie browarem pomagał Wincentemu Bojańczykowi syn jego Jerzy, po odbytych poprzednio wyższych studiach i praktyce piowowarskiej w Niemczech, następnie objął samodzielnie zarząd browaru ulepszając jego produkcję w dalszym ciągu. Do ważniejszych inwestycji w browarze, należy zaliczyć urządzenie w roku 1913 instalacji chłodniczej, umożliwiającej bez lodu utrzymanie niskiej temperatury w piwnicach składowych i wyrób sztucznego lodu. Wojna światowa spowodowała unieruchomienie browaru, na okres 7 letni od roku 1914 — 1921. W roku 1921 Wincenty Bojańczyk sprzedał browar spółce akcyjnej pod firmą "Browar i Słodownia Spółka Akcyjna" założycielami której byli: Jerzy Bojańczyk, Irena Haackowa, Maria Rajchmanowa, Łucja Sawicka i Bogusław Bacciarelli. Kapitał akcyjny wynosił początkowo 15 000 000 marek polskich przewalutowany następnie na sumę 300 000 zł. Zarząd firmy od samego założenia, do której należał Jerzy Bojańczy — przewodniczący oraz Irena Haackowa i Bogusław Cacciarelli jako członkowie zarządu. Produkcja piwa zaczyna się od czasów zarządu spółki akcyjnej powoli zwiększac.
     Niska produkcję browaru, od czasów jego uruchomienia po roku 1921, należy tłumaczyć zubożeniem i odzwyczajeniem się ludności od spożycia piwa, podczas długoletniej wojny oraz zbyt wzmożoną w międzyczasie konsumpcją wódek. Od roku daje się jednak zauważyć zwrot od stałego wzrostu spożycia piwa i jest uzasadniona nadzieja, że w niedługim okresie czasu, produkcja piwa osiągnie rozmiar wyrobu przedwojennego. Przy browarze uruchomiona jest również słodownia, wyrabiająca rocznie 3 000 — 4 000 kwintali słodu, z czego 1 500  - 2 000 kwintaki na sprzedaż.