Pracę w sekcji spadochronowej rozpoczęto w 1960 roku pod kierunkiem Waleriana Włodarkiewicza, korzystając z samolotu AN-2, przekazanego przez Kwaterę Główną ZHP.

     Pierwsze rekordy klubowe zanotowano w sierpniu 1960 roku na zawodach zorganizowanych na zakończenie obozu szkoleniowego , również pierwszego w historii Areoklubu Włocławskiego. Autorami osiągnięć byli: Wacława Szymańska — pierwsza kobieta, która oddała skok z natychmiastowym otwarciem spadachronu z wysokości 800 metrów; Walerian Włodarkiewicz — rekord długotrwałości spadania z wysokości 2040 metrów; Ryszard Łukanowski — wykonując skok z natychmiatowym otwarciem czaszy, z wysokości 1 kilometra.

     W 1963 roku włocławscy skoczkowie debiutowali na mistrzostwach Polski (Zbigniew Włodkowski i R.Łukanowski). W rok później Areoklub Włocławski odniósł pierwszy sukces w tej dyscyplinie na skalę ogólnopolską Zb. Włodkowski uplasował się na 9 miejscu podczas mistrzostw Polski (Toruń 1964). W tym samym czasie Andrzej Nitecki i Ryszard Harabasz zostali współrekordzistami kraju, będąc w składzie ośmioosobowej grupy spadochroniarzy, którzy oddali skok z wysokości 4,5 tys. metrów.

     Sekcja spadochronowa przyciągała coraz więcej młodzieży z włocławskich szkół. Przeszkolenie spadochronowe to warunek przyjęcia do służby w wojskach powietrzno — desantowych, popularnych "czerwonych beretów", toteż garnęli się tu przede wszystkim chłopcy, jednak nie tylko ; do czołówki zaliczane były w sekcji m.in. Czesława Wiśniewska i Jolanta Szczypiorkowska. Z wolna włocławscy spadochroniarze plasowali się na coraz wyższych lokatach na zawodach rangi krajowej.

     Sporym osiągnięciem było zdobycie czołowych lokat — drugiej i trzeciej — na spadochronowych mistrzostwach Wojska Polskiego (Zamość 1970) przez Włodzimierza Kaczńskiego i Wojciecha Naporę. Kaczyński zaliczany był do ścisłej czołówki skoczków z Włocławka  - do isiągnięć dorzucili jeszcze tytuł drugiego wicemistrza Pomorza i Kujaw (1972). Sekundowali mu m.in. Krzysztof Kaczmarek, Bogdan Oleszczuk i Mieczysław Klimko — ten ostatni rozpoczął specjalizację w akreobacji spadochronowej i był w tej konkurencji powołany do kadry narodowej.

     Klimko kilkakrotnie reprezentował Polskę w imprezach spadochronowych. Uczestniczył w mistrzostwach krajów socjalistycznych w Miskolcu na Węgrzech (1978) oraz w pucharze Alp w Zeli Ambee w Austrii. W kolejnym sezonie startował m.in. w spadochronowych mistrzostwach Niemieckiej Republiki Demokratycznej oraz mistrzostwach Bugarii.

     Sekcja spadochronowa z Włocławka sięgnęła po prymat w makroregionie, dokumentując rosnący poziom sportowy zdobyciem drużynowego mistrzostwa Pomorza i Kujaw (1980). Zespół startował w składzie; Mieczysław Klimko, który równocześnie wygrał zawody indywidualne, Krzysztof Kaczmarek — indywidualnie drugi i Ryszard Balcerak (7). W zawodach tych startowali również inni skoczkowie z Włocławka — Krzysztof Wilczyński, Sławomir Tobiasz i Janusz Cygański, zajmując miejsca na czele drugiej dziesiątki skoczków. Reprezentacja Włocławka została również zaproszona do udziału w zawodach Warna`80. Startowali tam  - K.Klimko (5 lokata), Andrzej Bielicki (7) i K.Kaczmarek (13), rywalizując w stawce 50 zawodników z kilku krajów socjalistycznych. Kolejne lata nie przyniosły sukcesów tej miary, poza zdobyciem zespołowego trzeciego miejsca na zawodach II Harcerskiego Wieloboju Spadachronowego (Gdańsk 1984) przez Krzysztofa Grabowskiego, Marka Roszaka i Pawła Klimczaka.

     W sumie włocławscy spadochroniarze, oddająć kilkanaście tysięcy rejestrowanych skoków, zdobyli 30 tytułów I klasy, 46  - II klasy oraz 107  - III klasy.

 

     Wyścigi na motocyklach zaingurowano we Włocławku wiosną 1946 roku, kiedy to z inicjatywy Wiktora Jabczyńskiego i Leona Szyszkowskiego, poszerzono działalność reaktywowanego właśnie Towarzystwa Kolarzy o sekcję motorową.

     W podwórzu przy ulicy Cyganka 24 urządzono warsztat, którego gospodarzem był Roman Jachimczak, gdzie adaptowano motocykle będące własnością członków klubu, pochodzące najczęściej z demobilu, do potrzeb wyścigów na żużlu i motocrosów.

     Towarzystwo Kolarzy i Motocyklistów istniało zaledwie kilkanaście miesięcy; w 1948 roku sekcję kolarską przejęła przymusowo "Unia", natomiast sekcja motocyklowa weszła w skład "Spójni", gdzie znalazła nowych, oddanych działaczy, m.in. Innocentego Konwickiego i Andrzeja Karnkowskiego. Nową sekcję otoczono troskliwą opieką, zakupując dwa nowe motocykle — AJS 500 ccm oraz drugi o pojemności 125 ccm.

     Sekcja skupiała kilkunastu zawodników. Do najlepszych zaliczano Czesława Popelkę, Wiktora Grzesia, MarianaMałeckiego, Zbigniewa Jachimczaka, Eugeniusza Załęckiego, Piotra Bożendę i Jana Kluzikowskiego. Zawodnicy byli zgłoszeni w Polskim Związku Motorowym. Zawody organizowano dość często i to w trzech kategoriach: na żużlu, na ulicach i crossy.

     Zawody motocrossowe organizowano na trasach wytyczonych wśród wyrobisk cegielni na Falbance oraz na Grzywnie, wąwozami wzgórz Szpetala, a także leśnymi trasami w kierunku Kowala i Dobiegniewa. Gromadziły one po kilkudziesięciu zawodników i wielu kibiców. W kategorii motocrossowej specjalizowali się Popelka, Grześ i Jachimczak.

     Zawody, z udziałem motocyklistów z woj. bydgoskiego, odbywały się także na ulicach miasta, również gromadząc wielu zawodników oraz nieprzebrane rzesze kibiców. W tej kategorii brylowali Grześ, Małecki i Popelka.

     Na stadionie miejskim, przekazanym następnie "Spójni", odbywały się zawody żużlowe. Najwięcej zwycięstw odnosił w nich spośród zawodników z Włocławka M.Małecki. Z miejscowymi rywalizowali najczęściej żużlowcy Torunia, Grudziądza i Bydgoszczy. Na torze "Spójni" przy al. Chopina debiutował późniejszy wielokrotny reprezentant Polski — Zbigniew Raniszewski, a startowali znani wtedy na krajowych torach Najdrowski z Grudziądza i Zakrzewski z Torunia.

     Sekcja motocyklowa "Spójni" istniała do 1955 roku kiedy to rozwiązano ją ze względu na pogarszające się warunki finansowe, wykruszanie się sprzętu oraz brak odpowiedniego dla wyczynu toru żużlowego.

     W miarę rozwoju motoryzacji przybywało w regionie entuzjastów sportu samochodowego. W 1976 roku w wyniku porozumienia amatorów automobilizmu z Włocławka i Torunia w stolicy Kujaw utworzono delegaturę Automobilklubu Toruńskiego. Działalność nie nabrała jednak większego rozmachu.

     Dopiero z początkiem 1980 roku gdy postanowiono działać samodzielnie ( rejestracja Automobilklubu Włocławskiego nastąpiła 1 I 1980 roku), sięgnięto po urozmaicone formy pracy, organizując rajdy popularne i turystyczne. Członkowie Automobilklubu Włocławskiego zaczęli także brać udział w wyścigach samochodowych.

     Najlepsze rezultaty osiągnęli zwłaszcza dwaj kierowcy — Wojciech Ryszewski i Andrzej Bajuk. W.Ryszewski, startując w 1984 roku samochodem Fiat 126p w klasie drugiej został sklasyfikowany na 13 miejscu w kraju, natomiast w klasie czwartej uplasował się na czwartym miejscu w Polsce. Ponadto w 1985 roku Apolinary Bajuk w samochodowych rajdach popularnych zdobył tytuł mistrza okręgu.

     Jednym z nurtów działalności Automobilklubu Włocławskiego było doskonalenie techniki jazdy oraz bezpieczeństwa ruchu. Działała tu sekcja zabytkowych jednośladów "Helpclub".

     Rozwój automoblizmu był efektem zaangażowania szerokiego grona działaczy m.in. Bogumiła Witkowskiego, Wenantego Lewandowskiego, Marka Badke, Bohdana Borowego,Wincentego Olejnika, Wiesława Bachurskiego, Henryka Stępienia i Jerzego Wargulskiego.

     Ze sporym powodzeniem działał Ludowy Zespół Sportowy "Motor" z Izbicy Kujawskiej , któremu przewodził Onufry Wiśniewski. "Motor" specjalizował się w turystyce. Członkowie zespołu brali udział w masowych imprezach sportowo — turystycznych. Podobny charakter miał miejsce LKS "Jastrząb" w Lipnie. Największym sukcesem motocyklstów Ludowych Zespołów Sportowych woj. włocławskiego było zdobycie przez Krzysztofa Piastowskiego "Motor" Izbica Kujawska, tytułu wicemistrza Polski w klasie motorowerów (1984). Organizatorami i najbardziej aktywnymi działaczami rozwoju sportów motorowych w środowisku wiejskim Kujaw i ziemi dobrzyńskiej byli m.in. Jerzy Zieliński, Onufry Wiśniewski, Leszek Kaniewski, Marek Łażny, Józef Wysocki, Ryszard Szmudziński i Mirosław Włodarski. Nowy rozdział w dziejach sportów motorowych otwierał lipnowski "Jastrząb".

 

     Tenis (ziemny) wywodzi się z gry polegającej na odbijaniu piłki dłonia, uprawianej już około XIII wieku we Francji i Włoszech, a od XV wieku w Anglii. Do Polski gra ta dotarła około XVI wieku. Współeczesne przepisy gry i system liczenia punktów sformułował Anglik W.C. Wingfield w 1874 roku. Międzynarodowa Federacja Tenisa powstała w 1913 roku, naromiast w 1921 roku utworzono Polski Związek Tenisa.

     Na Kujawy i ziemię dobrzyńską tenis trafił w okresie międzywojennym, pod koniec lat dwudziestych . Uprawiano go towarzysko, wyłącznie niemal w celach rekreacyjnych. Pierwszymi ośrodkami tenisa, w których istniały zalążki tenisa uprawianego wyczynowo, były większe miasta — Włocławek, Aleksandrów Kujawski, Ciechocinek i Lipno.

     Prekursorami tenisa we Wlocławku byli cłonkowie Żydowskiego Klubu Sportowego "Makabi" oraz C-WKS "Cuiavia". W latach trzydziestych zaczął torować sobie drogę do szkół średnich. Jakkolwiek zawodnicy z Włocławka nie zanotowali większych osiągnięć, to jednak o rosnącej popularności tenisa świadczył fakt, iż na krótko przed wybuchem II wojny światowej istniało w 70-tysięcznym mieście 6 kortów.

     W Aleksandrowie Kujawskim pierwsza sekcja tenisa powstała w "Orlętach". Miasto dysponowało wówczas dwoma kortami. Największe osiągnięcia zanotowali: Kazimierz Czałbowski, który został dopuszczony do udziału w mistrzostwach Polski juniorów oraz Juulian Michalski, uczestnik wielu turniejów w silnej osadzie m.in. w Ciechocinku. K.Czałbowski był inicjatorem utworzenia sekcji tenisowej w "Zdroju". Co prawda tenisiści tego klubu nie mogli poszczycić się spektukularnymi osiągnięciami, to jednak zainteresowanie tenisem było spore. Przyczyniały się do niego liczne turnieje w silnej obsadzie, organizowane na kortach pod tężniami. Uczestniczyli w nich najlepsi polscy tenisiści, ze słynną wicemistrzynią Wimbledonu — Jadwigą Jędrzejowską, Izydor i Ksawery Tłoczyńscy oraz Kazimierz Hebda. W okresie międzywojennym  próby gry w tenisa podejmowano także w Lipnie, gdzie sekcję sportową tenisa ziemnego zorganizował miejscowy LKS. Zawodnicy LKS brali sporadycznie udział w turniejach międzynarodowych, a czołowe rakiety, to m.in. Witold Marecki, Klemens Jordan i Gustaw Becel.

     Zainteresowanie tenisemw okresie międzywojennym miało jednak głównie bierny charakter. Na zakup drogiego wyposażenia i opłacenie kortów mogli pozwolić sobie tylko zamożniejsi. Dyscyplina ta była więc elitarna, liczba zawodników nader skromna, toteż trudno mówić o wyczynowym uprawianiu tenisa na szerszą skalę.

     Po wyzwoleniu tenis odrodził w Towarzystwie Wioślarzy we Włocławku. Jednym z obiektów kompleksu urządzeń sportowych TW był ziemny kort siatkarsko — tenisowy. W okresie okupacji został on zwewastowany, toteż wymagał gruntownej renowacji. Podjęła się tego zadania w czynie społecznym grupa młodych entuzjastów, z Tadeuszem Rakowskim, Ludwikiem Jaworski, Mieczysławem ojciechowskim, Romanem Lewickim i Brosławem Skupińskim. Po ukończeniu trwających kilka miesięcy prac, wiosną 1947 roku wystąpiono z wnioskiem do zarządu TW o utworzenie sekcji tenisa ziemnego. Sekcja przeszła wkrótce po egidę "Związkowca", a następnie "Spójni".

     Latem 1948 roku stan osobowy sekcji, na które czele stanął Tadeusz Rakowski, sięgnął kilkudziesięciu osób. Zorganizowano wówczas pierwsze mistrzostwa miasta. Triumfatorem tych zawodów został Ludwik Jaworski. Obok niego do czołówki włocławskich tenisistów zaliczani byli: Jan Borzęcki, Stefan Engel, Roman Lewicki, Lucjan i Kazimierz Lewandowscy, Tadeusz Rakowski i Bronisław Skupiński, a wśród pań  - Helena Majewska, Jadwiga Kawecka i Józefa Kronenberg — Kowalewska.

     Pierwsze w historii tej dyscypliny we Włocławku mistrzostwa przyciągnęły wielu obserwatorów. Kort, malowniczo, a zarazem dogodnie położony u ujścia Zgłowiączki do Wisły, otoczony był naturalnymi "trybunami", które stanowiły z jednej strony most nad rzeką, z drugiej  - jej wysoki, prawy brzeg, wreszcie rozległy taras chętnie odwiedzany ze względu na wiele imprez towarzyskich i stale czynną herbaciarnię klubu "U Wioślarzy". Wielu widzów towarzyszyło również treningowym, pomagając nierzadko w wyławianiu piłki z wody, gdzie lądowała po energicznym ścięciu.

     Do sekcji przybywało młodzieży. Największe uzdolnienia przejawiali m.in. Jan Dworzyński, Michał Wawrzonkowski, Zbigniew Bogucki, Sławomir Brajczewski, Wiesław Famulski, Krzysztof Wysocki, Bożydar Rakowski, Andrzej Jaworski i Janusz Chybalski, a wśród dziewcząt — Maria Brejerówna. Liczne grono zawodników umożliwiało wystawianie klubowejreprezentacji na większość zawodów, rozgrywanych na kortach pobliskich miast  - Ciechocinka, Torunia, Inowrocławia i Bydgoszczy. Rosnąca liczba kontaktów sportowych zrodziła konieczność dostosowania włocławskiego kortu do wymagań określonych przepismi PZT; dokonano tego w czynie społeczny, wysiłkiem zawodników i działaczy sekcji. Zmodernizowany kort był wykorzystywanyod świtu do zmroku. Lata 1950-52, gdy sekkcji patronowała "Spójnia", należały do najbardziej owocnych w historii włocławskiego tenisa ziemnego. 

     Największe osiągnięcia odnotował J.Dworzyński, wszechstronny sportowiec, który w 1950 roku jeszcze w barwch "Związkowca" zdobył w kategorii juniorów mistrzostwo Pomorza. Ten sam zawodnik wraz z Tadeuszem Wiśniewskim zdobył również mistrzostwo Pomorza w grze podwójnej juniorów, następnie zaś — w 1951 roku — sięgnął po najwyższy laur w województwie w grze mieszanej, w której partnerowała mu Maria Brejerówna. Warto przy okazji zaznaczyć, że w klubie preferowano grę podwojną, a to z prozaicznej przyczyny; mogło wówczas na pacu gry przebywać równocześnie 4 zawodników, a sekcja dysponowała zaledwie jednym kortem.

     Historia wyczynowego tenisa we Włocławku jest krótka. Mimo sukcesów Dworzyńskiego, Brejerówny, Wiśniewskiego i niezłych wyników i innych tenisistów w 1954 roku nastąpiło rozwiązanie sekcji. Było ono spowodowane wycofaniem się, ze względów zawodowych, działaczy, którzy byli animatorami tenisa we Włocławku oraz wyjazdem z Włocławka na studia najlepszych zawodników.

     W innych miejscowościach nie odnotowano wzlotu nawet tej miary co we Włocławku. Obecnie tenis ziemny uprawiany jest rekreacyjnie, głównie w ogniskach TKKF.

 

 

     Podnoszenie ciężarów znane było w starożytności jako tzw. próba kuli którą musieli przebyć zawodnicy ubiegający się o dopuszczenie do udziału w obozie przedolimpijskim. Do XIX wieku dyscyplina ta nie była uregulowana żadnymi przepisami; dopiero powstanie w 1920 roku Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarówspododowało ujęcie jej w ramy regulaminu. Polski Związek Podnoszenia Ciężarów powstał w 1925 roku. Do 1972 roku zawody odbywały się w trzech bojach (rwanie, podrzut i wyciskanie), następnie zaś w dwuboju — rwanie i podrzut.

     Dźwiganie ciężarów w celu zdobycia sławy siłacza, również w regionie kujawsko — dobrzyńskim było praktykowane od niepamiętnych czasów. Jednak popularności i uprawian jest przede wszystkim jako element treningu siłowego przez zawodników innych dyscyplin.

     Najdłuższą tradycję miała sekcja podnoszenia cięzarów w spółdzielczym Klubie Sportowym "Start" we Włocławku, gdzie istniała nieprzerwanie od 1957 roku i wiązała się z osibą Jana Wadasa. Był on wśród pierwszych zawodników sekcji, do której w pierwszym okresie należeli również: Stanisław Linert, Tadeusz Straszewski, Tadeusz Szmajda, Roman Biliński, Andrzej Rosiński, Marian Szkopiński, Stanisław Kołodziejczak, Mirosław Iskra oraz Sławomir i Karol Hoffmanowie. Początkowe ćwiczenia odbywały się momo braku wyszkolonego trenera, dopiero od 1961 roku prowadzenia treningów podjął się czołowy zawodnik  - J.Wadas.

     Zawodnicy "Staru" na arenie ogólnopolskiej zadebiutowali w 1957 roku kiedy to Jan Wadas na mistrzostwach Polski juniorów we Wrocławiu występujący w wadze koguciej zajął 6 miejsce, natomiast w wadze piórkowej Wojciech Lisiecki był był bardzo blisko podium, plasując się ostatecznie na 4 pozycji. Kolejne mistrzostwa kraju w kategorii juniorów (Olsztyn 1959) przyniósł młodej sekcji "Startu" pierwszy medal. Występujący w wadze koguciej Wadas zajął bowiem trzecie miejsce; jego kolega klubowy, W.Lisiecki ponownie został sklasyfikowany na 4 pozycji. Osiągnięcia przewyższające sukcesy debiutantów zanotował Karol Kamiński, który miał na swym koncie brązowy i srebrny medal mistrzostw Polski juniorów.

     W kategori seniorów największy sukces odnióósł Marian Szkopiński, który w nietypowej konkurencji pięcioboju atletycznego zdobył tytuł mistrza Polski. Jan Wadas w mistrzostwach seniorów plasował się na 4 miejscu, a Stanisław Linert — na 6. Wadas był także pięciokrotnie mistrzem Pomorza i Kujaw.

     Zawodnicy włocławskiej sekcji wielokrotnie zdobywali tytuł mistrzów Zrzeszenia Sportowego "Start". Pięc tytułów wywalczył Wadas, trzy Szmajda; mistrzami byli także Tadeusz Olechowski, Stanisław Linert, Roman Biliński, Tadeusz Straszewski, Andrzej Rosiński, Henryk Szczerbicki, Leszek Półcienniczak, Stanisław Kołodziejczak i Edward Bartkiewicz. Poza wymienionymi do najbardziej utalentowanych zawodników "Startu" należeli m.in. Juliusz Hoffman, Jarosław Czajkowski, oraz Adam Kuźmicki (zmienił barwy klubowe i występował w barwach pierwszoligowego "Zawiszy" Bydgoszcz".

     Sekcja podnoszenia ciężarów pracowała w trudnych warunkach i kilkakrotnie noszono się z zamiarem jej likwidacji. Jednak upór zawodników, będących równocześnie w wielu przypadkach oddanymi działaczami, pozwolił przetrwać najtrudniejsze momenty. "Start" występował w rozgrywkach ligi międzywojewódzkiej (makroregion łódzki), plasując się w środku tabeli. Szkoleniem zajął się jeden z najlepszych zadowników, działacz i trener — Jan Wadas.