Sekcja szybowcowa Aeroklubu Włocławskiego powstała latem 1959 roku po zakończeniu pierwszego w regionie kujawsko — dobrzyńskim obozu lotniczego, zorganizowanego przez Związek Harcerstwa Polskiego u Lubieniu Kujawskim. Pierwszym przewodniczącym sekcji został Józef Bromka.

     Już po roku działalności sekcji włocławscy szybonicy — Ryszard Łukanowski i Józef Bromka zdobywali pierwsze, śrebrne odznaki. W rok później Mieczysław Hajczuk, Walerian Włodarkiewicz i Zygmunt Jędrzejczak, zdobyli pierwsze diamenty: M. Hajczuk i Z.Jędrzejczak za lot docelowo-powrotny na trasie 304 km, a W.włodarkiewicz za przelot docelowy na trasie 302 km. Posiadaczem pierwszej złotej odznaki został Jerzy Kwieciński (1962), natomiast na listę zdobywców złotej odznaki z trzema diamentami jako pierwszy włocławianin wpisał się Tadeusz Mikołajczyk (1967). Wyczyny tego dokonali w następnych latach piloci Aleksander Wasiak i Henryk Koprowicz. Natomiast pierwsze przewyższennie do złotej odznaki szybowcowej wykonał J. Kwieciński w 1962 roku. W pierwszym okresie działania Auroklubu Włocławskiego, związanym z pracą na "starym" lotnisku w Lubieniu Kujawskim, do wyróżniających się szybowników należeli m.in. Maciej Słabęcki, Tadeusz Godlewski, Mirosław Rybacki i Czesław Radziwionka.

     Zdynamizowanie pracy sekcji nastąpiło przeniesienie jej na urządzone lotnisko w Kruszynie (1965). Włocławscy piloci coraz częściej brali udział w ogólnopolskich zawodach T.Mikołaczyk, po zwycięstwie na zawodach o puchar Warmii i Mazur, został zakwalifikowany do udziału w mistrzostwach Polski (1967), gdzie w stawce 39 najlepszych szybowników kraju uplasował się na 12 pozycji. Równocześnie poszerzyło się grono utalentowanych zawodników. Do czołówki m.in. Włodzimierz Chabasiński, Maciej Przybyszewski, Robert Łukaszewicz, Władysław Kurzawa, Wojciech Kowalski i Bogdan Ignaczewski. Startowali oni w wielu zawodach obok zawodników zaliczanych do najlepszych na świecie. Powiększyła się liczba posiadaczy diamentów i odznak szybowcowych. Brakował jednak efektownych zwycięstw w konkurencji z przedstawicielami innych aeroklubów. Dopiero w 1972 roku Aleksander Wasiak zdobył tytuł drugiego wicemistrza Pomorza. Kontynuowana była intensywna praca szkoleniowa koronowana diamentami.

     Jeden z najlepszych sezonów przypadł na 1973 rok, kiedy to Henryk Koprowicz otrzymał diament za lot docelowo-powrotny na trasie 509 kilometrów, a Krzysztof Trzeciakowski, Stanisław Kaźmierczak, Andrzej Klebański i Henryk Dziedzina zdobyli diamenty za przelot po trójkącie na trasie 326 kilometrów, zaś Marek Kamiński obleciał trójkąt 322 km. W tym samym czasie powrócono do zaniechanych poprzednio przelotów wysokościowych. Warunki do złotych oznak w tej kategorii wypełniali: Marek Grochowski (3600 m), Tadeusz Szulc (3450), Tadeusz Politowicz (4097). Równocześnie Włodzimierz Chabasiński zdobył po raz pierwszy dla Włocławka tytuł absolutnego mistrza Pomorza, a w ścisłej czołówce tych zawodów uplasowli się także — Bogdan Ignaczewski (drugi wicemistrz) i Mirosław Rybacki (IV miejsce). Do osiągnięć tej miary nawiązano dopiero w 1983 roku, kiedy to na analogicznych zawodach Henryk Koprowicz zdobył tytuł drugiego wicemistrza Pomorza.

     Ogółem, w ciągu 25 lat działania sekcji szybowcowej Aeroklubu Włocławskiego, jej dokonania są następujące: srebrnych oznak szybowcowych zdobyto 88, oznak złotych — 17, diamentowych za przelot 300 kilometrów — 33, diamentów za przelot 500 km — 12, diamentów za przewyższenie 5000 m  - 5 oraz pełnych odznak diamentowych — 3.