Tenis (ziemny) wywodzi się z gry polegającej na odbijaniu piłki dłonia, uprawianej już około XIII wieku we Francji i Włoszech, a od XV wieku w Anglii. Do Polski gra ta dotarła około XVI wieku. Współeczesne przepisy gry i system liczenia punktów sformułował Anglik W.C. Wingfield w 1874 roku. Międzynarodowa Federacja Tenisa powstała w 1913 roku, naromiast w 1921 roku utworzono Polski Związek Tenisa.

     Na Kujawy i ziemię dobrzyńską tenis trafił w okresie międzywojennym, pod koniec lat dwudziestych . Uprawiano go towarzysko, wyłącznie niemal w celach rekreacyjnych. Pierwszymi ośrodkami tenisa, w których istniały zalążki tenisa uprawianego wyczynowo, były większe miasta — Włocławek, Aleksandrów Kujawski, Ciechocinek i Lipno.

     Prekursorami tenisa we Wlocławku byli cłonkowie Żydowskiego Klubu Sportowego "Makabi" oraz C-WKS "Cuiavia". W latach trzydziestych zaczął torować sobie drogę do szkół średnich. Jakkolwiek zawodnicy z Włocławka nie zanotowali większych osiągnięć, to jednak o rosnącej popularności tenisa świadczył fakt, iż na krótko przed wybuchem II wojny światowej istniało w 70-tysięcznym mieście 6 kortów.

     W Aleksandrowie Kujawskim pierwsza sekcja tenisa powstała w "Orlętach". Miasto dysponowało wówczas dwoma kortami. Największe osiągnięcia zanotowali: Kazimierz Czałbowski, który został dopuszczony do udziału w mistrzostwach Polski juniorów oraz Juulian Michalski, uczestnik wielu turniejów w silnej osadzie m.in. w Ciechocinku. K.Czałbowski był inicjatorem utworzenia sekcji tenisowej w "Zdroju". Co prawda tenisiści tego klubu nie mogli poszczycić się spektukularnymi osiągnięciami, to jednak zainteresowanie tenisem było spore. Przyczyniały się do niego liczne turnieje w silnej obsadzie, organizowane na kortach pod tężniami. Uczestniczyli w nich najlepsi polscy tenisiści, ze słynną wicemistrzynią Wimbledonu — Jadwigą Jędrzejowską, Izydor i Ksawery Tłoczyńscy oraz Kazimierz Hebda. W okresie międzywojennym  próby gry w tenisa podejmowano także w Lipnie, gdzie sekcję sportową tenisa ziemnego zorganizował miejscowy LKS. Zawodnicy LKS brali sporadycznie udział w turniejach międzynarodowych, a czołowe rakiety, to m.in. Witold Marecki, Klemens Jordan i Gustaw Becel.

     Zainteresowanie tenisemw okresie międzywojennym miało jednak głównie bierny charakter. Na zakup drogiego wyposażenia i opłacenie kortów mogli pozwolić sobie tylko zamożniejsi. Dyscyplina ta była więc elitarna, liczba zawodników nader skromna, toteż trudno mówić o wyczynowym uprawianiu tenisa na szerszą skalę.

     Po wyzwoleniu tenis odrodził w Towarzystwie Wioślarzy we Włocławku. Jednym z obiektów kompleksu urządzeń sportowych TW był ziemny kort siatkarsko — tenisowy. W okresie okupacji został on zwewastowany, toteż wymagał gruntownej renowacji. Podjęła się tego zadania w czynie społecznym grupa młodych entuzjastów, z Tadeuszem Rakowskim, Ludwikiem Jaworski, Mieczysławem ojciechowskim, Romanem Lewickim i Brosławem Skupińskim. Po ukończeniu trwających kilka miesięcy prac, wiosną 1947 roku wystąpiono z wnioskiem do zarządu TW o utworzenie sekcji tenisa ziemnego. Sekcja przeszła wkrótce po egidę "Związkowca", a następnie "Spójni".

     Latem 1948 roku stan osobowy sekcji, na które czele stanął Tadeusz Rakowski, sięgnął kilkudziesięciu osób. Zorganizowano wówczas pierwsze mistrzostwa miasta. Triumfatorem tych zawodów został Ludwik Jaworski. Obok niego do czołówki włocławskich tenisistów zaliczani byli: Jan Borzęcki, Stefan Engel, Roman Lewicki, Lucjan i Kazimierz Lewandowscy, Tadeusz Rakowski i Bronisław Skupiński, a wśród pań  - Helena Majewska, Jadwiga Kawecka i Józefa Kronenberg — Kowalewska.

     Pierwsze w historii tej dyscypliny we Włocławku mistrzostwa przyciągnęły wielu obserwatorów. Kort, malowniczo, a zarazem dogodnie położony u ujścia Zgłowiączki do Wisły, otoczony był naturalnymi "trybunami", które stanowiły z jednej strony most nad rzeką, z drugiej  - jej wysoki, prawy brzeg, wreszcie rozległy taras chętnie odwiedzany ze względu na wiele imprez towarzyskich i stale czynną herbaciarnię klubu "U Wioślarzy". Wielu widzów towarzyszyło również treningowym, pomagając nierzadko w wyławianiu piłki z wody, gdzie lądowała po energicznym ścięciu.

     Do sekcji przybywało młodzieży. Największe uzdolnienia przejawiali m.in. Jan Dworzyński, Michał Wawrzonkowski, Zbigniew Bogucki, Sławomir Brajczewski, Wiesław Famulski, Krzysztof Wysocki, Bożydar Rakowski, Andrzej Jaworski i Janusz Chybalski, a wśród dziewcząt — Maria Brejerówna. Liczne grono zawodników umożliwiało wystawianie klubowejreprezentacji na większość zawodów, rozgrywanych na kortach pobliskich miast  - Ciechocinka, Torunia, Inowrocławia i Bydgoszczy. Rosnąca liczba kontaktów sportowych zrodziła konieczność dostosowania włocławskiego kortu do wymagań określonych przepismi PZT; dokonano tego w czynie społeczny, wysiłkiem zawodników i działaczy sekcji. Zmodernizowany kort był wykorzystywanyod świtu do zmroku. Lata 1950-52, gdy sekkcji patronowała "Spójnia", należały do najbardziej owocnych w historii włocławskiego tenisa ziemnego. 

     Największe osiągnięcia odnotował J.Dworzyński, wszechstronny sportowiec, który w 1950 roku jeszcze w barwch "Związkowca" zdobył w kategorii juniorów mistrzostwo Pomorza. Ten sam zawodnik wraz z Tadeuszem Wiśniewskim zdobył również mistrzostwo Pomorza w grze podwójnej juniorów, następnie zaś — w 1951 roku — sięgnął po najwyższy laur w województwie w grze mieszanej, w której partnerowała mu Maria Brejerówna. Warto przy okazji zaznaczyć, że w klubie preferowano grę podwojną, a to z prozaicznej przyczyny; mogło wówczas na pacu gry przebywać równocześnie 4 zawodników, a sekcja dysponowała zaledwie jednym kortem.

     Historia wyczynowego tenisa we Włocławku jest krótka. Mimo sukcesów Dworzyńskiego, Brejerówny, Wiśniewskiego i niezłych wyników i innych tenisistów w 1954 roku nastąpiło rozwiązanie sekcji. Było ono spowodowane wycofaniem się, ze względów zawodowych, działaczy, którzy byli animatorami tenisa we Włocławku oraz wyjazdem z Włocławka na studia najlepszych zawodników.

     W innych miejscowościach nie odnotowano wzlotu nawet tej miary co we Włocławku. Obecnie tenis ziemny uprawiany jest rekreacyjnie, głównie w ogniskach TKKF.