Badminton znany był w Anglii i we Francji już w XVII wieku, wraz z podobnymi grami (rakets, fives, jeu de courte paume) uważany bywa za prototyp tenisa ziemnego. Do Polski trafił dopiero w połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia i otrzymał nazwę "kometka". Początkowo kometkę uprawiano wyłącznie rekreacyjnie. Wyczynowo zaczęto w nią grywać od 1977 roku , kiedy to powołany został Polski Związek Badmintona.

     Inicjatorami uprawiania wyczynowo badmintona byli we Włocławku działacze Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej: Zbigniew Ryniec, Zbigniew Sobierajski i Henryk Smoliński. Sekcję TKKF "Relaks", której zawodnicy szybko przebyli drogę do realizacji do wyczynu sportowego na poziomie II ligi państwowej, utworzono w 1977 roku. Delegat "Relaksu" — Zbigniew Ryniec, wziął udział w zebraniu założycielskim PZBadm. w Warszawie.

     Rozpoczęto od zaznajomienia się z przepisami nowej gry. Następnie wytyczono boisko na parkiecie w sali "Włocławii" dawniejsze "Makabi" przy ulicy Królewieckiej. Do grona założycieli, którzy byli jednocześnie zawodnikami, dołączyli wktótce Mieczysław Dynowski i Krzysztof Kurzawski, a następnie Elżbieta Wysocka, Ewa Wieczorek, Alicja Olejczyk (Sarnowska) i Alicja Grochowska (Ryniec). Jesienia 1977 roku grupa ćwiczących seniorów i juniorów obu płci liczyła około 50 zawodniczek i zawodników. Trenerem był Zbigniew Ryniec.

     Młoda dyscyplina z trudem torowała sobie drogę. Przede wszystkim, po zburzeniu hali przy ulicy Królewieckiej, brakowało odpowiedniego parkietu. W sukurs przyszła dyrekcja Szkoły Podstawowej nr 6 , udzielając "Relaksowi" sali gimnastycznej . Niełatwo było również o sprzęt, odpowiedni do wyczynowego uprawiania badmintona. Jednak dzięki zapałowi zawodników i działaczy, angażujących własne pieniądze "Relaks" już w 1979 roku awansował do rozgrywek o wejście do II ligi. Dwa pierwsze starty, nie przyniosły powodzenia, lecz sezon 1981 przyniósł pełny sukces w postaci zakfalifikowania się do II ligi.

     Dotychczasowe cztery sezony w drugoligowym towarzystwie przyniosły drużynie sporo satysfakcji. W sezonie 1981/82 zespół "Relaksu" uplasował się na czwartym miejscu, w rok później był trzeci, a dwa następne sezony zakończyły się również zajęciem miejsca w czołówce tabeli (4 miejsca).

     Na XI Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży do finału zakwalifikowało się dwóch zawodników: w kategorii juniorów młodszych — Piotr Wiśniewskii w kategorii juniorów starszych — Robert Młynarkiewicz. R. Młynarkiewicz zajął bardzo dobre , czwarte miejsce. Dobry rezultat przyniósł również start w XII OSM (1985 r.) w postaci zakwalifikowania się do finałów Joanny Sutorowskieji Piotra Budnickiego.

     Podczas drugoligowych zmagań w barwach "Relaksu" występowali": Jerzy Jankowski, Ryszard Konwerski, Krzysztof Kurzawski, Zbigniew Sobierajski, Mieczysław Dynowski, Słamomir Ryniec, Piotr Wiśniewski, Piotr Budnicki, Paweł Ostrowski, Paweł Kopczyński, Krzysztof Wesołowski i Zbigniew Ryniec oraz Joanna Nowak, Elżbieta Wysocka, Alicja Ryniec, Ewa Wieczorek, Joanna Sutorowska i Marta Kopaczewska. Trenerem drużyny był w latach 1977-84 Zbigniew Ryniec, a następnie Zbigniew Sobierajski.

     Działacze "Relaksu" byli inicjatorami utworzenia w wojewódzkiej ligi badmintona (1980), w której oprócz drużyny tego klubu występowały zespoły ognisk TKKF z Ciechocinka ("Promień"), Aleksandrowa Kujawskiego ("Kameleon") oraz z Włocławka — "Celuloza" i drużyna złożona z budowniczych Kompleksu PCW we Włocławku — "PVC Badminton Club" Anglia. Zorganizowano także cztery turnieje wojewódzkie, dwa otwarte miejskie oraz trzy międzywojewódzkie. Większość z nich zakończyła się sukcesem zawodników "relaksu".

     Ośmioletni okres uprawiania wyczynowo badmintona zapisał się więc sporymi sukcesami sportowymi i organizacyjnymi. Poziom sportowy predystynował zespół "Relaksu" do ubiegania się do I ligi. Jednak ognisko TKKF nie zdołał udźwignąć ciężarów związanychh z kosztami utrzymania sekcji. na łamach lokalnej prasy kilkakrotnie sygnalizowano trudną sytuację finansową sekcji badmintona i niejasną perspektywę sportową grupy młodszych zawodniczek i zawodników uprawiających wyczynowo tę dyscyplinę.

     SZACHY

 

     W przypadku bodaj najstarszej dyscypliny sportu — wywodzącej się ze starożytnych Indii, a w Europie znanej już z początkiem drugiego tysiąclecia nowej ery.

     Składnia do tego fakt, iż właśnie w szachach włocławski sport osiągnął latem 1981 roku największy sukces w całej swej 100-letniej historii. Bezpośrednią autorka osiągnięcia była szachistka klubu "Start-Krokus" z Włocławka — Jolanta Rojek, zdobywczyni tytułu wicemistrzyni świata. tytuł będący jedynmdotychczas sukcesem tej miary: 16-letnia wówczas włocławianka zdobyła go podczas indywidualnego turnieju o mistrzostwo świata juniorek młodszych, rozegranego w Wielkiej brytani ( Westergate, 25-29 VIII 1981r.).

     Do turnieju stanęły 32 zawodniczki, reprezentując 18 krajów: Anglię — 10 szachistek, Australię — 1, Belgię — 2, Kolumbię — 1, Danię — 1, Węgry — 1, Irlandię — 1, Holandię -2, Szkocję — 2, Singapur — 1, Szwajcarię — 1, Zjednoczone Emiraty Arabskie — 3, Stany Zjednoczone — 1, Wenezuelę — 1, Walię — 1, Republikę Federalną Niemiec — 1, Jugosławię — 1, Polskę — 1 (Jolanta Rojek).

     Rozrywki składały się z 7 rund przeprowadzone systemem szwajcarskim. Jolanta Rojek została wyprzedzona róznicą 0,5 pkt przez Węgierkę Zsuzsę Polgar. Odniosła 5 zwycięstw, pokonując Susanne Berchtold (Szwajcaria), Caroline Hallet (Anglia), Veronice Treanr Szkocja), Susan Walker (Anglia) i Cathy Forbes (Anglia) oraz remisując z Helen de Greef (Holandia). Pierwsza piątka mistrzowskiego turnieju to 1) Zsuzsa Polgar (Węgry), 2) Jolanta Rojek (Polska), 3) Lyn Lean (Irlandia), 4) Susan Walker (Anglia) i 5 baraka Shabbaz (Stany Zjednoczone).

     Droga do wicemistrzowskiego tytułu w skali świata wiodła z włocławskiego klubu "Start-Krokus" przez szachownicę mistrzostw Polski i Europy . J. Rojek zdobyła w 1980 roku w Krakowie tytuł mistrzyni Polski juniorek młodszych, natomiast podczas mistrzostw Europy w tej samej kategorii wiekowej w Jugosławii (1981) uzyskała dobrą ósmą lokatę. Do gry o tytuł przygotowywał młodziutką, włocławską szachistkę jej brat, również szachista "Startu" — Leszek Rojek.

     Godzi się przedstawić bliżej autorkę niebywałych i zaskakujących sukcesów. Tak oto prezentuje się Jolanta Rojek

     Jolanta Rojek była wówczas uczennicą II klasy LO im. Mikołaja Kopernia we Włocławku. Szkołę podstawową ukończyła średnią 5,0. Szachom poświęcała zaledwie około 8 godzin tygodniowo, traktując je jako rozrywkę. W kolejnych latach włocławska mistrzyni nie zbliżyła się już do osiągnięcia z Wielkiej Brytani, poświęcając się nauce. Sympatycy jej talentu spodziewali się, że wielki talent włocławskiej szachistki jeszcze bardziej rozwinie się i znów przysporzy rozgłosu miastu i regionowi.

     Wszelkie wcześniejsze i późniejsze osiągnięcia szachistów Kujaw i ziemi dobrzyńskiej pozostały w głębokim cieniu wyczynu Jolanty Rojek.

     Nie zachował się przekaz o jakimkolwiek zorganizowanym klubie szachowym z okresu międzywojennego lub wcześniejszego. Wiadomo natomiast, że od wielu dziesiątków lat w regionie włocławskim grywano w szachy towarzysko.

     Pierwszy po wojnie ślad organizowania się szachistów w klub znajdujemy w styczniu 1946 roku. tymczasowy Komitet Założycielski wzywał wszystkich szachistów do przybycia na zebranie w niedzielę 27 stycznia do lokalu Rady Związków Zawodowych (ul. Słowackiego 1A — gmach muzeum). 3 lutego ogłoszono oficjalnie zawiązanie się Włocławskiego Klubu Szachistów, które miał siedzibę w świetlicy Kujawskiego Stowarzyszenia Techników przy ul. POW 8.

     12 V 1946 roku zorganizowano pierwszy mecz szachowy. Przeciwnikiem WKSz. był zespół "Maratonu" z Torunia. Włocławek reprezentowali: Zygmunt Gaworski, Wacław Sieradzan, Feliks Grzelak i Jankowski. Wynik tego pierwszego międzymiastowego spotkania w regionie kujawsko — dobrzyńskim po wojnie brzmiał 2:2 . Partie zakończyli zwycięsko Gaworski i Jankowski.

     W listopadzie 1946 roku rozegrano pierwsze zawody o mistrzostwo Włocławka. Pierwsze miejsce zajął po wygraniu wszystkich partii Zygmunt Gaworski. Następne lokaty w kolejności przypadły następującym szachistom: 2) Wacław Sieradzan , 3) Edmund Grossman, 4) Feliks Grzelak, 5) Jaworski, 6) Włodzimierz Sternowski, 7) Tadeusz Morkiewicz, 8) Julian Rostalski , 9) Benedykt Oleradzki, 10) dr Józef Poznański.

     Zygmunt Gaworski (również znany wioślarz) był przez lata najlepszym szachistą we Włocławku — już przed wybuchem wojny zdobył I kategorię. Zespół szachowy z Włocławka był zarejestrowany od 1949 roku. w Okręgowym Związku Szachowym w Bydgoszczy i sartował regularnie w różnych turniejach i rozgrywkach. Do grona najlepszych zaliczani byli m.in. Lucjan Rafalski, Zygmunt Kin, Czesław Idryan, Zdzisław Kwiatkowski i Benedykt Oleradzki.

     W późniejszym okresie wyczynowy rozwój tej dyscypliny wiązał się z działalnością Międzyspółdzielczego Klubu Brydżowo — Szachowego "Start — Krokus". Klub ten uczestniczył w rozgrywkach o mistrzostwo klasy A, a w latach osiemdziesiątych ubiegał się o awans II ligi szachowej. W różnych okresach niezłe wyniki w rywalizacji międzyklubowej uzyskiwali m.in. Janusz Augustowski, Leszek Rojek, Jan Czarnomski, Andrzej Orylski, Ryszard Kołosowski, Marek Michalski, Tomasz Kuryłowicz, Krzysztof Kuliński, Stanisław Stępniak, Mariusz Jabłoński, Karol Korniejko, Edward Szyller, Zenon Gajewski, Mirosław Daczkowski, Marcin Szarzyński, Grzegorz Pawlak, Ewa Daczkowska, a także szachiści niestowarzyszeni, np. Jerzy Taźbierski, Ryszard Proch i Wiesław Stefański.

     Stosunkowo niezłe wyniki osiągali w latach 1974-80 członkowie sekcji szachowej LZS "Kowalanka". Brali oni niekiedy udział w rozgrywkach międzywojewódzkich np. w Malborku, gdzie zajęli drużynowo 6 miejsce (na 20 drużyn). Czołowi zawodnicy "Kowalanki" to m.in. Bogumiła Zimecka, Waldemar Baliński, Stanisław Prekop i Włodzimierz Zimecki.

     W rypinie sekcja szachowa zawiązała się przy tamtejszym Powiatowym Zarządzie Gminnym Spółdzielni. Występowała w rozgrywkach klasy A okręgu bydgoskiego. Grali m.in. Tadeusz Adamski, Roman Dec, Piotr Kowalski, Bogusław Markowski, Jan Kostrzyński, Marek Witkowski, Mariusz Kowalski i Agnieszka Markowska.

     W Radziejowie sekcja szachowa działa przy miejscowym domu kultury. Najbardziej znani zawodnicy, to Wacław Złtnicki i Wacław Gajdek.

 

     Zapaśnictwo, dyscyplina sportu obejmująca walki wręcz (zapasy), znane były już w starożytnym Egipcie. Wielką popularność zyskało zwłaszcza w starożytnej Grecji i Rzymie; figurowało w programie igrzysk olimpijskich już w 708 r. p.n.e. W Polsce zapaśnictwo rozpowszechniło się w XIX wieku — niemal w każdym cyrku popisywali się zawodowi zapaśnicy. Od 1925 roku zapaśnictwo było sekcją Polskiego Związku Atletycznego, a od 1957 koordynowane jest przez autonomiczny Polski Związek Zapaśniczy. Rozgrywane są walki w stylu klasycznym (grecko- rzymskim) i w stylu wolnym.

     Walki zapaśników cyrkowych organizowano we Włocławku oraz Lipnie jeszcze w okresie zaborów. W pierwszych latach międzywojennego dwudziestolecia było dość popularne — interesowano się nim bardziej, aniżeli pięściarstwem. Ówczesne zapasy nie miały jednak wiele wspólnego ze sportem. Na skalę wyczynową zapaśnictwo sportowe nie było uprawiane na Kujawach i ziemi dobrzyńskiej aż do 1978 roku. Wtedy to sekcję zapasów w stylu wolnym utworzono w Ludowym Zespole Sportowym w Brzuzem.

     Inicjatorem zapaśnictwa był nauczyciel wychowania fizycznego w Ostrowitem koło Brzuzego — Grzegorz Ryczkowski, który z tą dyscypliną sportu zetknął się w Toruniu. Młody nauczyciel znalazł zrozumienie i poparcie gminnego aktywu, a zwłaszcza dyrektora Spółdzielni Kółek Rolniczych w Brzuzem — Jana Pypczyńskiego. Nie znana tu wcześniej dyscyplina wzbudziła od razu spore zainteresowanie chłopców z okolicznych miejscowości. Pierwszy trening zawodnicy nowo powołanej sekcji odbyli — po sześciu tygodniach wstępnych ćwiczeń — wspólnie z bardziej już doświadczonymi zapaśnikami LZS TMW z Torunia. Miesiąc później adepci wzięli już udział pod wodzą swego instruktora G. Ryczkowskiego, w mistrzostwach okręgu (Bydgoszcz, Toruń, Włocławek).

     Pierwszy start przyniósł nadspodziewanie dobre wyniki, zwiastujące niemałe predyspozycje chłopców z ziemi dobrzyńskiej do uprawiania zapasów w stylu wolnym: Dominik Listkowski, Ryszard Popkowski i Jan Kamiński zajęli w swych kategoriach wagowychh pierwsze miejsca, natomiast Wojciech Balinowski, Zbigniew Jaworski, Witold Krzyczkowski i Mariusz Kanigowski uplasowali się na drugich pozycjach. W punktacji drużynowej LZS Brzuze zajął drugie miejsce, wyprzedzony zaledwie jednym punktem przez gospodarzy zawodów — "Gwiazdę" Bydgoszcz. Wkrótce potem, na otwartych mistrzostwach juniorów Bydgoszczy pierwsze miejsce (waga 42 kg), zdobył Andrzej Wiśniewski, a drugie — Stefan Góralczyk i Gogdan Stankiewicz. Z kolei podczas mistrzostw Zrzeszennia LZS A. Wiśniewski zajął 9 miejsce. Na VI Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży (Grudziądz 1979) S. Góralczyk zajął również 9 miejsce. Rezultaty to niezłe skoro zważyć, iż zawodniczy staż tych chłopców trwał wówczas niespełna rok.

     Od listopada 1979 roku sekcja zapaśnicza została przeniesiona do Ostrowitego, występując pod firmą "Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy "Promień". Usankcjonowano w ten sposób fakt, iż zawodnicy korzystali z sali gimnastycznejZbiorczej Szkoły Gminnej w Ostrowitem, a jej sponsorami były miejscowe zakłady pracy : SKR oraz cukrownia "Ostrowite". Od początku pomocy zapaśnikom udzielało kierownictwo Urzędu Gminy w Brzuzem.

     "Promień" Ostrowite został włączony do udziału w rozgrywkach indywidualno-drużynowych bydgosko — toruńsko — włocławskiej ligi okręgowej, będąc trudnym partnerem dla innych zespołów o znacznie dłuższych tradycjach ( "Gwiazda" Bydgoszcz, "Wda" Świecie i inne kluby. Nastawiono się jednak przede wszystkim na rywalizację w zawodach spartakiady młodzieży, podporządkowując temu cykl treningowy.

     W finałach VII OSM ostrowiteccy zapaśnicy mieli dwóch przedstawicieli  - Grzegorza Zdunka (16 miejsce) i jana Kamińskiego (8). Dwaj następni, którzy zakwalifikowali się do decydujących walk, nie mogli w nich wystąpićz powodu kontuzji (A. Wiśniewski i Jan Słowiński). W finale VIII OSM J. Słowiński w wadze do 52 kg zajął 7 miejsce. Na następnej, której areną była znana szeroko i uznawana za stolicę polskiego zapaśnictwa — Dębica, zanotowano najwyższe z dotychczasowych osiągnięć. W finałowej stawce znalazło się czterech zawodników "Promienia": Dominik Listkowski ( 6 lokata), W. Krzyczkowski (8), Mariusz Kanigowski (11), Ryszard Popkowski (15 — po kontuzji). W 1982 roku we Wrocławiu M. Kanigowski uplasował się na najwyższym z dotychczasowych, 5 miejscu, a W. Krzyczkowski był 15.

     Zapaśnicy z Ostrowitego uczestniczyli ponadto w wielu turniejach. Najlepsze wyniki uzyskiwał w nich najczęściej Mariusz Kanigowski, który w kategorii wagowej 82 kg został powołany do kadry narodowej juniorów (1984). Na turnieju o mistrzostwo okręgu (Świecie 1985) pięciu zawodników "Promienia"  - Piotr Jabłoński, Cezary Chodorowski, Sławomir Jabłoński, Piotr Drozdowski i Jacek Rzeszotowski — zdobyło tytuły mistrzowskie a Wiesław Drozdowski został wicemistrzem.

     Zainteresowanie zapaśnictwem w tym rejonie województwa włocławskiego, w miarę umacniania się "Promienia", wzrastało. W 1985 roku w macierzystej sekcji w Ostrowitem ćwiczyło 32 młodych zawodników, a oprócz tego utworzono sekcję filialną w Rypinie, gdzie w zajęciach uczestniczyło 24 chłopców. Obok Grzegorza Ryczkowskiego w upowszechnienie zapaśnictwa najbardziej zaangażowani byli m.in. Jan Pypczyński, Stefan Koprowski, Andrzej Szymański i Jerzy Sadłowski — prezesujący "Promieniowi"w kolejnych kadencjach zarządu.

     Przykład rozwoju zapaśnictwa w Ostrowitem (podobnie jak piłki ręczne mężczyzn w kikole i kobiet w Radziejowie) wskazuje, że w małych miejscowościach postawienie na wybraną dyscyplinę sportową rokuje osiąganie rezultatów znaczących nie tylko w skali województwa, ale także w kraju.

 

    Boks zwany także pieściarstwem jest jedną z najstarszych dyscyplin sportu. Uprawiali go już starożytni. Do Polski wieści o pojedynkach na pięści dotarły dopiero pod koniec XIX w.  W 1914 roku w jednej z warszawskich szkół zaczęto udzielać lekcji boksu. Była to jednak tylko nauka samoobrony. W sensie sportowym zaczął się przyjmować dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku. W 1923 roku powołano Polski Związek Bokserski.

     Na ziemię włocławską dyscyplina ta przeniknęła stosunkowo wcześnie. Latem 1918 roku w Żydowskim Klubie Sportowym "Makabi" założono sekcje bokserską. Jej założycielami a zarazem prekursorami pięściarstwa na Kujawach i ziemi dobrzyńskiej, byli bracia Józef i Mieczysław Oliwenstein. Nie znajdujemy jednak źródeł wskazujących na szerszy, wyczynowy rozwój pięściarstwa. W latach dwudziestych dużą popularność zyskały walki cyrkowe, będące skrzyżowaniem boksu i zapasów, nazywane "wolną amerykanką". Pod kopułą cyrku, który rozbijał namioty na placu "Dystyliera" obecnie rejon hotelu "Kujawy") popisywali sie zawodowi siłacze m.in. Stecker z Lipna i "czarnamaska" — Garkowienko. Potykali sie z nimi młodzi włocławianie, staczającnierzadko wyrównane pojedynki.

     Dopiero lata trzydzieste przyniosły rozwój pięściarstwa, szczególnie we Włocławku, Lipnie i Aleksandrowie Kujawskim. We Włocławku  pięściarstwo uprawiano w pięciu klubach — "Makabi", "Gwieździe", "Turze", "Strzelcu" i "Cuiavii". W Aleksandrowie sekcję bokserską prowadził "Sokół", a w Lipnie -LKS. 

     Pierwszym wyszkolonym instruktorem (przodownikiem) boksu we Włocławku był Władysław Grodzicki ze "Strzelca", który legitymował się świadectwem ukończenia specjalistycznego kursu w Okręgowym Ośrodku Wychowania Fizycznego w Toruniu, datowanym 11 III 1935 roku. Podobny kurs ukończyli w rok później Czesław Krysiak z Włocławka i Antoni Archaniewicz z Lipna. Najbardziej znanymi działaczami boksu okresu międzywojennego byli Jan Bieńkowski z Włocławka oraz Józef Falenczykowski z Brześcia Kujawskiego (działał we Włocławku).

     Najlepsze warunki treningowe miała żydowska "Makabi". Zajęcia treningowe którymi kierował starszy z braci Oliwenstein — Józef (równocześnie czynny zawodnik), odbywały się w sali ul. Królewieckiej. Za ring służył zbity z desek i pokryty grubą tkaniną kwadrat, otoczony dwoma liniami, a umieszczony wprost na podłodze. Sekcja ta skupiała kilkudziesięciu zawodników, którzy występowali w ringu w czaro- białych kostiumach.

     "Strzelec" korzystał z sali "Sokolni" przy ul. Łaziennej oraz z sali ćwiczeń straży ogniowej. Była to początkowo (1934r.) grupa 15 — 30 chłopców, wywodząca się z rodzin rzemieślniczych i robotniczych. Kierownikiem sekcji był Józef Dankowski.

     Te dwie drużyny stoczyły między sobą w 1936 roku pierwszy mecz bokserski. Wynik był korzystny dla "Strzelca". Najlepszy pojedynek stoczyli Czesław Krysiak z Oliwensteinem II — wygrał Krysiak. Wyróżnili się też Krywcun, Ratkowski i Czyżewski w "Strzelcu" oraz Oliwensteinowie i Popiołek w "Makabi".

     Sekcja pięściarska przy Wojskowym Klubie Sportowym "Cuiavia" powstała w połowie lat trzydziestych z inicjatywy wojskowych działaczy klubu. W 14 pułku piechoty przy ulicy Żytniej odbywało służbę zasadniczą lub zawodową kilku wyczynowych zawodników spoza Włocławka, przeważnie pochodzenia żydowskiego. Początkowo na otwartym ringu, ustawianym na boisku stadionu miejskiego rozegrano kilka edycji mistrzostw 14 pp z udziałem zawodników innych jednostek Okręgu Korpusu Nr 8. Czołową postacią tej sekcji w "Cuiavii" był plutonowy Sarnowski.

     "Gwiazda" prowadziła od 19936 roku sekcję pięściarską. Brak bliższych danych o działaczach i stanie sekcji. W pamięci starszych mieszkańców miasta przechowały się szczątkowe informacje, że trenowano w salce przy ulicy Łęgskiej. Każdy, kto miał ochotę, mógł po opłaceniu stawki 20 groszy założył rękawice i stoczyć walkę bokserską.

     Już w 1936 roku boks był uważany przez włocławskie władze sportowe za "najruchliwszą" dziedzine sportu. Zawodnicy poszczególnych klubów przedstawiają pierwszorzędny materiał, instruktorzy dobrze spełniają zadanie, a przy tym istnieje wielkie zainteresowanie ze strony ogółu — stwierdzał w wywiadzie dla "Wiadomości Włocławskich" komendant PWiWF, por. Szelepin. O włocławskich pięściarzy starały się renomowane kluby bokserskie. Np. Czesław Krysiak walczył w barwach inowrocławskiej "Goplanii" oraz lubelskim PKS. Na krótko przed wybuchem wojny starania o tego zawodnika, które były bliskie sfinalizowania, podjął jeden z najsilniejszych wówczas klubów sportowych — "Śmigły" Lwów. Zawodnik ten był więc pierwszym włocławskim sportowcem, który był obiektem — jak byśmy powiedzieli obecnie  - zabiegiem transferowym.

     Aleksandrowski "Sokół" zorganizował pierwszy w histrorii tego miasta mecz bokserski 10 III 1935 roku. Przeciwnikami byli pięściarze "Strzelca" Włocławek. W obecności 400 widzów, na ringu ustawionym w sali rewizyjnej dworca PKP, zwyciężyli aleksandrowianie 9:7.

     Lipnowski Klub Sportowy zorganizował sekcję bokserską pod koniec 1936 roku. Inicjatorem i trenerem był Antoni Archaniewicz, który z boksem zapoznał się podczas nadterminowej służby wojskowej w 14 pp. we Włocławku. Czołowi zawodnicy LKS-u, którzy mierzyli się z pięściarzami Włocławka w sali "Liry", to Zbigniew Lewandowski, Kazimierz Gołębiewski, Michał Michalski i Józef Dobosz.

     Najpóźniej z przedwojennnych klubów regionu włocławskiego utworzył sekcję pięściarską "Tur". Pierwszy mecz zawodnicy tego klubu stoczyli w lokalnym rywalem — "Makabi" 13 X 1936 roku przegrywając na oczach 700 widzów 6:10. Oto składy drużyn — "Tur": Witkowski, Tomnicki, Bieniek, Paszkiewicz, Konarzewski, Butrykowski i Zieliński : "Makabi": Poznański, Szulman, Bechler, Oliwenstein II, Żórawski, Knapff, Oliwenstein I, Złotogórski.