Dążność do wyrugowania fabrykatów niemieckich z rynku krajowego i uniezależnienie się w ten sposób od wpływów zagranicznych, pobudziła braci Maurycego i Maksymiliana Szwarców do założenia w roku 1908 we Włocławku przy ulicy Szpichlernej, w specjalnie do tego celu przebudowanym dużym spichrzu zbożowym, pierwszej tego rodzaju w kraju fabryki osi do wozów pod firmą Włocławskie Młotownie ParoweI.Szwarc. Ponieważ w początkach istnienia fabryki gotowe osie wozowe nie były w kraju należycie rozpowszechnione, musieli Szwarcowie wysyłać swe fabrykaty do Rosji, gdzie osie gotowe znalazły wcześniej zastosowanie i dokąd wyroby swe wysyłały cztery duże fabryki pobudowane nad Bałtykiem. Do czasu wojny fabryka rozwijała się normalnie zatrudniając 50 — 60 robotników. W pierwszych latach wojny po kilkumiesięcznej przerwie, fabryka została znów uruchomiona w zmniejszonym zakresie wyrabiała już wyłącznie lemiesze i odkładnie do pługów, których brak bardzo dawał się odczuwać w tym czasie w całym kraju. Na osie narazie nie było żadnego zbytu, gdyż każdy świeżo wybudowany wóz był rewirowany przez okupantów. W roku 1917 władze okupacyjne niemieckie zmusiły właścicieli do uruchomienia fabryki dla celów wojennych, a później w roku 1918 władze polskie wojskowe udzieliły również firmie licznych zamówień dla swojej armii, na fabrykację jednego typu osi w dziesiątkach tysięcy sztuk. W roku 1923 Maurycy i Maksymilian Szwarcowienie mogą dla szczupłości pomieszczeń rozwinąć swego przedsiębiorstwa, wybudowali na zakupionym przez siebie 7 morgowym terenie przy ulicy Kapitulnej Nr. 4 odpowiednie dla potrzeb budynki fabryczne i przenieśli tam całe urządzenie techniczne. Mimo poniesionych strat w okresie dewaluacji i deflacji waluty, firma powiększyła fabrykację osi wozowych i uruchomiła nowy dział osi powozowych, sprowadzonych do tego czasu prawie wyłącznie z zagranicy. Również w tym czasie Szwarcowie uzupełnili oddział maszynowy, wybudowali odlewnię, piec rekuperatorowy do wygrzewania żelaza, a produkcja uległa trzykrotnemu zwiększeniu w stosunku do okresu przedwojennego. W ostatnich czasach fabryka zatrudniała do 90 robotników. Przez zastosowanie specjalnych maszyn i odpowiednio zbudowanego pieca, wyrabiano obecnie osie nie z żelaza gotowego , walcowanego, lecz ze starych obręczy kolejowych, zdjętych po uzyciu z kół wagonowych i w skutek tego wzmiankowe obęcze nie są dawniej przetapiane ,a znajdują zastosowanie jako surowiec do fabrykacji.