Grunty pod fabrykę znajdowały się pomiędzy dzisiejszym pl. Wolności a linią kolejową. Właściciele, rozważając lokalizację fabryki, brali pod uwagę bliskość kolei żelaznej oraz rzeki — taniego środka transportu i surowca do produkcji fajansu;

Budynki fabryczne powstawały w szybkim tempie (wg. niektórych źródeł grunt zakupiono w czerwcu 1873 roku za 1650 rubli srebrem, a budowę zakończono w listopadzie). Właściciele chcieli w ten sposób jak najszybciej rozpocząć produkcję i uzyskać szybki zwrot z inwestycji;

1873 — budowa fabryki przez Zygmunta Kuhfelda (główny udziałowiec), Dawida Czamańskiego, Izydora Szrejera i Bernarda Boasa oraz rozpoczęcie produkcji pod nazwą Włocławska Fabryka Fajansu;

1874 — Zygmunt Kuhfeld i Ludwik Cohn stają się jedynymi właścicielami fabryki. Zakład zatrudnia 100 pracowników, w tym 25 zagranicznych;

Do 1880 roku bardzo dynamiczny rozwój fabryki i jej rozbudowa;

1880 i 1881 — pożary niszczą znaczną część fabryki;

1882 — fabrykę kupują Józef Teichfeld i Ludwik Asterblum, którzy posiadają już dużą fabrykę fajansu w Pruszkowie k. Warszawy. Nowi właściciele przebudowują obiekt, fabryka przyjmuje nazwę Włocławskie Fabryki Fajansu Teichfeld i Asterblum;

1889 — właściciele starają się o założenie oświetlenia elektrycznego w fabryce;

1913 — fabryka zatrudnia 350 robotników, oprócz fajansu produkuje także elementy dekoracyjne z majoliki;

1918 — Teichfeld sprzedaje fabrykę spółce sześciu kupców. Fabryka zmienia nazwę na Włocławskie Zakłady Przemysłowe d. Teichfeld i Asterblum obecnie Mejer Nieszawski i Ska. Przed nowymi właścicielami stanęło zadanie znalezienia nowych rynków zbytu po utracie rynków rosyjskich (w roku 1921 w fabryce pracowało tylko 91 robotników);

1939-1945 konfiskata fabryki przez III Rzeszę i połączenie jej z sąsiadującą fabryką Czamańskiego.

 

Od roku 1945 obydwie połączone fabryki stanowiły Zakład nr 1 Włocławskich Zakładów Ceramiki Stołowej. W 1973 roku zmieniono nazwę przedsiębiorstwa na Zjednoczone Zakłady Ceramiki Stołowej. Wg niektórych źródeł fabryka po roku 1945 nosiła nazwę „Zakłady Fajansu im Rewolucji 1905 roku”.

W latach 70. XX w. nastała moda na tzw. "włocławki", czyli oryginalne wyroby fajansowe o niepowtarzalnych wzorach, projektowane przez artystów plastyków. Organizowano wówczas konkursy dla malarek — biennale, które były okazją do wykazania nieprzeciętnych umiejętności i uzdolnień artystycznych oraz dawały możliwość wykonywania autorskich projektów. Fabryka przestała produkować fajans w roku 1990. Bogata kolekcja fajansu znajduje się we włocławskim Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej, mieszczącego się ok. 300 m od inwestycji przy ul. Słowackiego 1a. Zbiory działu liczą 14 847 eksponaty (stan z 2004 r.), które dzielą się na dwie podstawowe kolekcje: kolekcję fajansu zabytkowego i kolekcję fajansu współczesnego. Wśród zbiorów dominują eksponaty wyprodukowane w fabrykach Teichfelda i Asterbluma oraz Czamańskiego — a tym samym w fabryce, która stanowi dzisiaj część Wzorcowni.

8 grudnia 1981 r. fabryki fajansu zostały wpisane do Rejestru Zabytków nr 84/