Lekarz chirurg, dyrektor szpitala.

 

     Urodził się 24 VI 1874 roku w Warszawie jako syn Aleksandra i Leokadii von Kurtz. Miał czworo rodzeństwa: Władysława (bankowiec warszawski), Emilię oraz Eugeniusza (adwokat i działacz PPS). Studia lekarskie ukończył na Uniwersytecie Warszawskim "cum eximialaude 23 XI 1900 roku. Do 1905 roku pracował jako chirurg w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Następnie jako lekarz został wcielony do armii carskiej i dostał się do niewoli niemieckiej. Po powrocie do Warszawy był asystentem oddziału chirurgicznego Szpitala Praskiego. W 1916 roku gen. Jan Beseler, ówczesny pruski generalny gubernator ziem polskich, skierował go na stanowisko dyrektora i ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Św. Antoniego we Włocławku przy ulicy Toruńskiej 15 obecnie Wyszyńskiego, a w roku następnym otrzymał mieszkanie służbowe w domu Antoniego Śledzińskiego przy Durchfahrstrasse 3 ul. Przejazd obecnie plac Kopernika. W latach 1920 — 1930 mieszkał wraz z rodzinąw części pawilonu szpitalnego , następnie przeprowadził się na ulicę Cyganka 26, skąd w styczniu 1940 roku, jako niebezpieczny dla Rzeszy Niemieckiej, został wysiedlony do Guberalnej Guberni i zamieszkał w Warszawie. Do 1944 roku pracował w Ambulatorium Chirurgicznym Ubezpieczalni Społecznej przy ulicy Polnej. W tym czasie stracił w wypadku tramwajowym lewą nogę. Jako lekarz AK brał udział w powstaniu warszawskim, pracując na zmianę z dr. Tadeuszem Kaszubskim w zorganizowanym przez siebie szpitalu polowym przy ulicy Marszałkowskiej 71. Po upadku powstania został wywieziony do Krakowa , skąd po wyzwoleniu, w czerwcu 1945, powrócił do Włocławka. Po pięcioletniej pracy opuścił z przyczyn zdrowotnych Włocławek i udał się do swojej córki do Krakowa, gdzie 9 I 1951 roku zmarł na raka płuc. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu komunalnym we Włocławku.

     Dr Barcikowski, jako dyrektor szpitala we Włocławku 1916-1930 , już w 1916 roku wraz z kilkoma miejscowymi lekarzami, petycję do ówczesnych władz niemieckich żądając bezpłatnego leczenia biedoty w kierowanej przez siebie lecznicy. Z jego inicjatywy, jako ordynatora oddziału chirurgicznego (1916-1939), poszerzono pomieszczenia szpitalne przeznaczone do wykonywania zabiegów chirurgicznych i zorganizowano tzw. "czystą" i "brudną" salę operacyjną. Dzięki jego staraniom przystąpiono w 1917 roku do remontu i przystosowania dla potrzeb szpitalnych bydynku przy ulicy Toruńskiej 16 (prawie vis a vis głównego budynku szpitalnego) i po roku zorganizowano tutaj 30 łóżek dla chorych zakaźnie (obecnie ten tudynek już nie istnieje). Był założycielem Kasy Chorych we Włocławku oraz jej domowym lekarzem. Pełnił też funkcję prezesa miejscowej Izby Lekarskiej i przewodniczącego Komisji Rozjemczej w tej Izbie. Należał do Włocławskiego Towarzystwa Szpitalnego. W latach 1945 — 1950 pracował w miejscowej przyszpitalnej Przychodni Chirurgicznej.

     Barcikowski jeszcze przed I wojną światową należał do PPS i m.in. 11 XI 1918 roku wraz ze swoim bratem Eugeniuszem rozbrajał Niemców we Włocławku. Był ożeniony z Marią Dunin — Markiewicz, z którą prowadził szeroką działalność społeczną we Włocławku i jego okolicy.