Nauczyciel, muzyk

 

     Paweł Roman Bojakowski urodził się 30 czerwca 1879 roku w Kowalu na Kujawach jako syn Jana i Marianny z domu Bojakowskiej. Szkołę podstawową ukończył w Kowalu, gimnazjum zaś we Włocławku; później uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Sienicy. Studia muzyczne kontynuował w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie w klasie wyższej organów i kompozycji u słynnego kompozytora Władysława Żeleńskiego, ojca Tadeusza Boya — Żeleńskiego.

     W 1907 roku Paweł Bojakowski otrzymał dyplom ukończenia Konserwatorium Muzycznego w Krakowie z wynikiem celującym. Ze studiów muzycznych wyniósł nie tylko wiedzę potrzebną w jego zawodzie, ale i wielkie umiłowanie muzyki. W 1907 roku Rada Szkolna Krajowa we Lwowie mianowała P. Bojakowskiego nauczycielem śpiewu i muzyki w szkołach średnich. W latach 1907-1918 pracował w Państwowym Gimnazjum w tarnopolu na stanowisku nauczyciela. W 1914 roku zawarł związek małżeński w Tarnopolu ze Stanisławą Feiner i miał ośmioro dzieci (sześciu synów i dwie córki).

     W 1918 roku wrócił do Włocławka, na rodzinne Kujawy. We Włocławku w latach 1918-1927 P.Bojakowski uczył muzyki i śpiewu oraz prowadził chóry w następujących szkołach średnich: Gimnazjum im. Jana Długosza, Gimnazjum Steinbokówny, Seminarium Nauczycielskim, Szkole Kupieckiej, Gimnazjum im. Marii Konopnickiej, a także na kursach dokształcających. Niezależnie od tego, w 1922 roku ówczesny ordynariusz Diecezji Włocławskiej ks. biskup St. Zdzitowiecki powołał prof. Bojakowskiego ba stanowisko organisty w bazylice katedralnej we Włocławku, gdzie pod dyrekcją P. Bojakowskiego organizowano koncerty muzyczno — chóralne. Prof. Bojakowski był wieloletnim dyrygentem chóru Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego, Chóru Rzemieślniczego "Spójnia" i Chóru Stowrzyszenia "Lutnia" we Włocławku. Pod jego dyrekcją chóry te osiągały poważne sukcesy: pierwsze miejsca, nagrody i odznaczenia na konkursach śpiewaczych Pomorza. 7 czerwca 1925 roku drużyna śpiewacza "Echo Wioślarskie" pod batutą P. Bojakowskiego zdobyła nagrodę Włocławskiego Związku Ziemian na konkursie Okręgu Nadwiślańskiego we Włocławskiego.

     W latach 1927 — 1945 P. Bojakowski przebywał w Wilnie ucząc muzyki i śpiewu w Gimnazjum im. Mickiewicza, Gimnazjum im. Słowackiego, Gimnazjum im. Lelewela, w Państwowej Szkole Technicznej. Był jednocześnie dyrygentem licznych chórów, m.in. prowadził chór w Ostrej bramie w Wilnie. Po wojnie, w 1945 roku wrócił do Włocławka i podjął pracę w Liceum Pedagogicznym, Technikum Przemysłowo — Pedagogicznym. Szkole Mechanicznej, Państwowym Liceum dla Pracujących. Liceum im. M. Konopnickiej w Liceum handlowym, w Państwowej Szkole Muzycznej i Ognisku Muzycznym. Równocześnie prowadził kilka chórów i organizował życie muzyczne na terenie regionu, biorąc żywy udział w pracach Pomorskiego Związku Śpiewaczego; był członkiem Stowarzyszenia Autorów i kompozytorów "ZAIKS"w Warszawie, w sekcji kompozytorów muzyki poważnej.

     P. Bojakowski zajmował się także twórczością muzyczną: jest autorem wielu utworów muzycznych. Stworzył m.in. dramat Fenicjanki, 10 pieśni szkolnych na chór męski i żeński, wiele pieśni szkolnych i kościelnyc, chóralnych, jak: Kujawiak, Pastorałka, Wieczorna cisza, Nasza pieśń, Ave Maria, Jezu Miłosierny, naukę harmonii w zarysie, pieśni szkolne, wskazówki dla śpiewaków, deklamatorów, mówców itd. pt. Kierowanie dźwięków na maskę. Praca jego znalazła licznych kontynuatorów w osobach uczniów — muzyków, do których należał m.in. kompozytor Stefan Paradowski , Ryszard Słycz — śpiewak Opery Wrocławskiej; Longin Szymański z zespołu Mazowsze, jak również synowie profesora: Stanisław, Kazimierz, Zygmunt i Roman.

     Duża wiedza muzyczna, kultura osobista, skromność i miłość do młodzieży szkolnej zjednały mu powszechny szacunek i uznanie. Profesor Bojakowski zmarł 25 września 1960 roku i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku.