Ksiądz, wychowanek, a potem profesor Seminarium Duchownego we Włocławku, członek kapituły katedralnej.

 

     Urodził się 29 III 1845 roku w miejscowości Tumidaj w parafii Janiszew koło Turku (brak potwierdzenia w dokumentach). Do szkoły podstawowej uczęszczał w podkaliskim Stawiszynie, a w Trzemesznie. W latach 1857-1863 ukończył sześć klas gimnazjumfilologicznego. Jako osiemnasto letni młodzieniec, w 1863 roku wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. W dwa lata później został skierowany na studia do ówczesnej Akademii Duchownej w Warszawie. W 1867, po zamknięciu tej uczelni, kontynuował studia w Akademii Duchownej w Petersburgu. Ukończył ją w lipcu 1869 ze stopniem magistra teologii. W trakcie studiów w Petersburgu, 21 VII1868 roku otrzymał tamże święcenia kapłańskie od bp. Maksymiliana Staniewskiego, administratora archidiecezji mohylewskiej.

     Po ukończeniu studiów przez ponad rok 10 VII 1869-9 XI 1870 pracował jako wikariusz w parafii Wieluń koło Zduńskiej Woli. Stamtąd 9 XI 1870 roku został powołany do pracy we wlocławskim seminarium duchownym, gdzie — wykazująć światły umysł i gruntowne wykształcenie , znajomość świata, ludzi nauk i języków — wykładał kolejno prawie wszystkie przedmioty. W tym jedenastoletnim okresie 9 XI 1870 — 21 V 1881 spełniał tam, nieraz jednocześnie różne funkcje. Obok wykładów w seminarium zajmował się od 1873 roku stroną administracyjną uczelni jako tzw. prokurator, a ponadto w latach 1873-1881 był obrońcą węzła małżeńskiego w konsystorzu generalnym włocławskim i nominalnym proboszczem parafii Radziejów & XI 1873 r.

     Również i następny okres — dość odmienny od dotychczasowego, gdy chodzi o zakres zajęć — był czasem łączenia różnych funkcji. Po przeniesieniu 21 V 1881 roku do Piotrkowa Kujawskiego, podjął tam pracę jako etatowy nauczyciel religii w gimnazjum męskim (1881-1885), a następnie w miejscowej szkole handlowej (11 V 1885-1887). Oprócz tego był nominalnym proboszczem parafii Mikołajewice ( 5 V 1882 1884), a potem parafii Milejów (7 IV 1884-1886). Równocześnie, od 6 V 1884 roku pełnił punkcję asesora konsystorza piotrkowskiego, a w ostatnim roku pracy na ziemi piotrkowskiej, od 1885 roku obowiązki sędziego surogata w tymże konsystorzu. Od 2 X 1886 do września 1901 roku był proboszczem parafii Kowal, chociaż faktycznie przeniósł się do Kowala w październiku 1887 roku. I znów równolegle do swojej podstawowej funkcji, podjął się w tym okresie szczególnego zajęcia — oto z ramienia biskupa diecezjalnego (był nim wtedy Aleksander Bereśniewicz), od 1887 roku kierował, razem ze Stanisławem Chodyńskim, restaurację i przebudową katedry włocławskiej, pod jego bezpośrednim kierunkiem zostały wykonane roboty murarskie, rzeźbiarskie i malarskie). Ostatnio jego oficjalną funkcją, od 25 IX 1901 roku było probostwo w parafii św. Zygmunta w Częstochowie. Ale i to łączyło się z dodatkowym, a być może pierwszorzędnym zajęciem — budową kościoła Świętej Rodziny — który od utworzenia diecezji częstochowskiej w 1925 roku pełni funkcję katedry.

     Chociaż ukończył specjalistyczne studia teologiczne, to najpełniej wyrażał się w kościelnych dziedzinach praktycznych. Dbał o porządek w podległych mu świątyniach. W kowalu w 1893 roku rozbudował kościół przez przebudowanie dwóch naw południowej zakrystii, przebudował sklepienie w prezbiterium, położył w kościele posadzkę i rozbudował chór, w latach 1900-1901 kościół został pomalowany wewnątrz; zakupił stację drogi krzyżowej. Zbudował tam także istniejącą do dziś plebanię. Z powierzonego mu dzieła budowa kościła Świętej Rodziny starał się wywiązać tak dokładnie, że wszelkie wolne chwile spędzał na murach, a jego uwadze nie uszły żadne niedokładności.

     Drugą jego pasją była sztuka sakralna i muzyka kościelna. W 1881 roku według jego rysunku powstał ołtarz we włocławskiej kaplicy katedralnej św. Marcina i — już co prawda nieistniejący — ołtrarz w kościele seminaryjnym św. Witalisa. Jeszcze wcześniej, w 1875 roku przy okazji renowacji katedralnego tronu biskupiego, rozpoznał w ozdabiającej go stule dzieło z około XIII wieku. W 1886 roku wydał "Cancionale Ecclesiasticum". Należał do sekcji muzyki kościelnej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym; był entuzjastą i propagatorem śpiewu gregoriańskiego. W kowalu z jego inspiracji wikariusz ks. Antoni Zagrzejewski zorganizował chór kościelny, który z czasem osiągnął znaczną renomę w diecezji włocławskiej. Pod jego nominalną redakcją (faktycznym redaktorem był ks. Marian Nassalski) w kwietniu 1898 roku we Włocławku wyszedł pierwszy numer miesięcznika "Homiletyka".

     Jego dokonania podkreślone kolejnymi wyróżnieniami kościelnymi. W lutym 1884 roku kiedy jeszcze był prefentem, został mianowany kanonikiem honorowym kapituły kolegiaty kaliskiej. W kwietniu 1890 roku został kanonikiem kapituły katedralnej, w pięć lat później prałatem kustoszem, a w 1906 roku prałatem scholastykiem. W dniu 6 III 1897 roku papież Leon XIII mianował go szambelanem papieskim. Za zasługi w działalności pedagogicznej został odznaczony Krzyżem Zasługi (5 IV 1885).

     Zmarł 8 V 1907 roku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Częstochowie. Jego pogrzeb stał sie wielka manifestacją pamięci i wdzięczności ze strony wszystkich warstw społecznych, a nawet  - co było w tamych czasach rzadko spotykane — hołd publiczny oddali przedstawiciele innych wyznań. Jego nazwisko figuruje na tablicy upamiętniającej zmarłych rektorów i profesorów w seminarium włocławskim, a w kościele w Kowalu znajduje się tablica pamiątkowa ku czci z 1907 roku.