Inżynier, przemysłowiec, współwłaściciel i dyrektor włocławskich fabryk celulozy i papieru, oficer 14 pp, uczestnik wojny obronnej 1939 roku.

 

     Urodził się 21 VII1904 roku w Mijaczowie (obecnie dzielnica Myszkowa), był jednym z czworga dzieci Artura Fryderyka Wilhelma (1858-1907), przemysłowca i współwłaściciela fabryki papieru w Myszkowie. pn. "Steinhagen, Wehr-S-ka", i jego żony Marii z domu Knothe (1868-1965), znanej w działalności charytatywnej. Steinhagenowie byli rodziną protestancką, wywodzącą się z Westfalii. Nazwisko najprawdopodobniej pochodzi od miejscowości Steinhagen niedaleko Bielefeld. Na ziemie polskie przybyli na przełomie XVIII i XIX wieku.

     Feliks dzieciństwo spędził w Mijaczowie. W latach 1923-1924 uczył się w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie, który dał mu wykształcenie maturalne. Dyplom otrzymał 5 VII 1924 roku. W 1929 uzyskał dyplom inżyniera niemieckiej politechniki w Kothen. Studiował tam papiernictwo. Ponadto odbywał praktykę zawodowąw austiackiej fabryce celulozy w Weissenhof. Bedąc żołnierzem rezerwy Wojska Polskiego brał udział w ćwiczeniach wojskowych m.in. 74pp w Lublińcu, niedaleko Myszkowa. W roku szkolnym 1930-1931, w stopniu podchorążego rezerwy WP, ukończył XI kurs baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 7 w Śremie. Aktywnie uczestniczył w codziennym życiu kursu. Na przykład był członkiem komitetu balowego, który zorganizował wieczór karnawałowy baonu, a także autorem zdjęć, które wzbogaciły Rocznik Pamiątkowy Kursu (Śrem 1931). Za dostarczenie papieru na jego wydanie otrzymał specjalne imienne podziękowanie. 1 I 1933 roku otrzymał ze starszeństwem stopień podporucznika rezerwy WP.

 

     W 1930 roku został współudziałowcem i współwłaścicielem spółki pod nazwą "Steinhagen Saenger. Fabryki Papieru i Celulozy Spółka Akcyjna" z siedzibą w Warszawie.

 

W skład koncernu wchodziła rodzinna fabryka papieru Steinhagenów w Myszkowie oraz m.in Spółka Akcyjna Pabianickiej Fabryki Papieru "Rob Saenger", która w tamtym czasie posiadała fabrykę w Pabianicach, jej oddział we Włocławku, przy ulicy Toruńskiej (obecnie ulica Wyszyńskiego), i od 1920 roku włocławską fabrykę celulozy przy ulicy Łęgskiej. Do Włocławka przeniósł się, wraz z rodziną, w 1932 roku. W pierwszych latach pobytu nie sprawował znacznych funkcji. Nie figuruje na liście członków zarządu,rady nadzorczej, głównych dyrektorów i prokurentów spółki w 1936 roku. W tym roku otrzymał, wraz z żoną roczną dewidendę. Nie ma jednak wątpliwości, że miał duży wpływ na to, co działo się we włocławskich przedsiębiorstwach należących do koncernu.

     Dnia 8 V 1935 roku F.Steinhagen podpisał z Jerzym Zygmuntem Bojańczykiem umowę, na mocy której wydzierżawił od niego na okres 3 lat tj. od 1 VII 1935 roku do 1 VII 1938 roku nieruchomość przy ulicy Bechiego 2. W czerwcu 1936 roku wraz z żoną kupił ją od niego na własność. Pełnił różne funkcje w strukturze organizacyjnej włocławskich fabryk papieru i celulozy oraz będąc ich współwłaścicielem, Feliks A. Steinhsgen przyczynił się do ich rozwoju w II połowie lat 30. W 1934 roku nastąpiła dalsza rozbudowa fabryki celulozy. Zainstalowano dziewiąty warnik, uruchomiono turbogenerator o mocy 6 tysięcy kW, rozpoczęto też produkcję papieru dzięki zainstalowaniu nowej maszyny papierniczej, której możliwości produkcyjne wynosiły 40 ton papieru na dobę. W 1936 roku zamontowano w fabryce celulozy drugą maszynę papierniczą. Zlecenie wykonała firma Josephy z Bielska. Wydajność nowej maszyny szacowano na 14-20 ton papieru na dobę. Dzięki inwestycjom, których realizatorem był także Feliks, w końcu lat 30 włocławska "Celuloza" mogła produkować 45 tys ton celulozy rocznie. F.Steinhagen nie ograniczał swej aktywności gospodarczej do pracy w koncernie. W 1939 roku posiadał również udziały m.in. w przedsiębiorstwie "Fabryka Wyrobów Ziemniaczanych S.A." w Złotym Potoku, w powiecie częstochowskim, i w firmie "Steinhagen i Stransky" w Warszawie.

     F.Steinhagen interesował się również sprawami społecznymi. Na pewno dzięki jego poparciu i staraniom spółka dofinansowywała zakup uzbrojenia na potrzeby 14 pp. Łącznie pracownicy fabryki celulozy zebrali na ten cel 7500 zł więcej uzyskał tylko Zarząd Miejski miasta Włocławka. Pieniądze przeznaczono na kupno 4 cięzkich karabinów maszynowych z biedkami i końmi. Nie ma wątpliwości, że miał duży udział w powstaniu struktur zakładowej straży pożarnej, które stworzono w latach 30, w fabryce celulozy. W 1937 roku wszedł do zarządu Wlocławskiej Ochotniczej Straży Pożarnej. W testamencie zapisał posiadaną przez siebie część domu w Częstochowie tamtejszej parafii ewangelicko — augsburskiej, z zastrzeżeniem przeznaczenia uzyskiwanego z niej dochodu na potrzeby biednych członków parafii. Zapisał również część przyszłej dywidendy z akcji na założenie biblioteki dla pracowników włocławskich fabryk papieru i celulozy. Prywatnie lubił podróżować. Z żoną odwiedził m.in. Maroko. Miało to miejsce w trakcie dziewiczej podrózy transatlantykiem Batory 21 IV — 17 V 1936 roku. Latem 1939 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego.

     Tuż przed wybuchem wojny służył w I batalionie 14 pp. Wziął udział w wojnie obronnej 1939 roku. Dnia 3 IX 1939 roku był dowódcą I kompanii, 8 IX pełnił już funkcję dowódcy 3 plutonu 3 kompanii. Uczestniczył w walkach koło Radzynia, zasłużył się m.in. zabezpieczeniu akcji wycofywania się wojska polskiego nad rzekę Bzurę. 16 IX został cięzko ranny w bitwie nad Bzurą, w okolicach miejscowości Maurzyce, i trafił do szpitala polowego w Sochaczewie udzielono mu pomocy medycznej, następnie przewieziono do Włocławka. 11 X , we własnym domu przy ulicy Bechiego 2 2, spisał testament, w którym rozdysponował cały swój majątek oraz umorzył długi wobec siebie osób trzecich. Wszelkie bez wyjątku należności, przypadające mi od osób trzecich niniejszym umarzam. Taka jest ostatnia moja woola". Zmarł 12 X 1939 roku w domu w wyniku poniesionych ran F.Steinhagen został pochowany na na cmentarzu komunalnym we Włocławku, w części ewangelickiej. Z zachowanych relacji wynika, że jego pogrzeb przekształcił się w patriotyczna manifestację. Po mszy św. która odbyła się w miejscowym kościelle ewangelickim, kondukt żałobny przeszedł pl. Woności, ulicą Warszawska, następnie al. Chopina. Pochowany został w mundurze oficera WP. W 1948 roku ciało Feliksa A Steinhagera zostało ekshumowane i pochowane 22 II 1948 roku w rodzinnej kaplicy Steinhagerów, która znajduje się na cmentarzu ewangelicko — augsburskim św. Rocha w Częstochowie. W 1999 roku postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego odznaczony został pośmiertnie medalem za Udział w wojnie obronnej 1939 roku.

     W małżeństwie zawartym 4 X 1931 roku w Warszawie w kościele Wizytek na Krakowskim Przedmieściu z Kazimierś Haliną Polaską 3 III 1909-27 X 1969. katoliczką, córką Kazimierza, dyrektora i współwłaściciela koncernu "Steinhagen i Saenger. Fabryka Papieru i Celulozy S.A., miał jedno dziecko, córkę Magdalenę ur. 27 VII 1935 roku w Warszawie. Chrzest Magdaleny odbył się 31 V 1936 roku we Włocławku w kościele parafialnym św. Jana Kazimierza. żona Steinhagena, w 1940 roku wyszła drugi raz za mąż za Romana Rogowskiego . Zmarła w Nieborowie.