Adam Andrzejewski

        Artysta, śpiewak operowy, tenor
 
     Urodził się 8 IV 1917 roku we wsi Głebockie koło Slesina na Kujawach. Był synem Józefa Andrzejewskiego i Franciszki z domu Matusiak. Miał pięcioro młodszego rodzeństwa: brata Czesława (1919-1991), oficera WP Stanisława (1922-1994), inżyniera mechanika, członka ruchu oporu w organizacji "Miecz i Pług", pseudonim "Stasinek"; siostry Sabinę (1925), pracownik umysłowy, Danutę (1930-2005), pracownik umysłowy i Jerzego Waldemara (1936), inżyniera mechanika.
     Rodzice przeprowadzili się do Włocławka w 1919 roku. Zamieszkali w domu przy ulicy Litewskiej  obecnie Łęgska 49. We Włocławku ukończył szkołę powszechną oraz Szkołę Zaowodową inż. Rolińskiego. Po uzyskaniu dyplomu mechanika precyzyjnego w 1935 roku rozpoczął pracę w Fabryce Manometrów Ciechurskiego, w której pracował do wybuchu II wojny światowej.
     Z braćmi Czesławem i Stanisławem we wrześniu 1939 roku brał udział w obronie Warszawy, a po jej zajęciu przez Niemców wrócił do Włocławka. W marcu 1940 roku został przesiedlony do Poznania i przymusowo zatrudniony w fabryce Telefunken, która mieściła się w podziemiach cytadeli poznańskiej. Tam wstąpił do organizacji "Miecz i Pług", przyjmując pseudonim "Mścisław". Bardzo przeżył aresztowanie mamy, którą wiosna 1944 roku żandarmi niemieccy zatrzymali na dworcu kolejki wąskotorowej we Włocławku za przewożenie ze wsi bochenka chleba, kawałka masła i kilkunastu jajek. Mamę osadzili najpierw w areszcie Kriminalpolizei, róg Tumskiej i ulicy Brzeskiej, a potem w więzieniu przy ulicy Karnkowskiego, obecnie Wojska Polskiego. Do czasu wyroku mama razem z innymi więźniarkami była wożona platformą zaprzężoną w konie do Celulozy, do strugania obałków. Pracowała tam od godziny 6 rano do 18 wieczorem. Po wyroku osadzoną ją w więzieniu we Wronkach, gdzie przebywała aż do wyzwolenia. Wróciła w marcu 1945 roku.
     W tym samym miesiącu przyjechał do Włocławka Adam Andrzejewski i podjął pracę w fabryce manometrów.
     Jednak jego pasją był śpiew. Przed wojną i po wyzwoleniu śpiewał w chórze katedralnym we Włocławku. mając absolutny słuch, wychwycił fałszujące dźwięki piszczałek organowych i w uzgodnieniu z władzami katedralnymi, opracował konstrukcję i wykonał własnoręcznie na podwórku domu przy ulicy Łęgskiej 49, gdzie mieszkał z rodzicami i częścią rodziny dmuchawę powietrza z napędem elektrycznym do organów. Dmuchawa sprawdziła się i chyba długo służyła, podnosząc w porównaiu ze starym urządzeniem, jakość brzmienia instrumentu.
     Ponieważ we Włocławku nie miał możliwości rozwijania zdolności wokalnych, w 1946 roku wyjechał do Łodzi i tam rozpoczął naukę śpiewu. Najpierw były to lekcje prywatne, a następnie kształcił głos w konserwatorium u słynnego profesora Brzezińskiego, który przed wojną uczył śpiewu Jana Kiepurę.
     W 1952 roku Adam Andrzejewski został zaangażowany do Opery Śląskiej i zaczął występować na scenie operetkowej w Gliwicach. Debiutował partią Schuberta w Domku trzech dziewcząt. Potem śpiewał partię Alfreda w Zemście nietoperza oraz Daniła w Wesołej wdówce. Po roku przeniósł się do Opery Wrocławskiej, gdzie zadebiutował rolę Kazimierza w Hrabinie Stanisława Moniuszki. Jednocześnie pracował w Estradzie Wrocławskiej, jeżdząc z koncertami po całym Śląsku. Pod koniec 1954 roku wrócił do Łodzi. Został zaangażowany w Operze i Estradzie. W operze śpiewał partię Alfreda w Traviacie.
     W związku z zamiarem utworzenia przez władze Bydgoszczy stałej sceny operowej w tym mieście, przyjechał do Bydgoszczy w połowie 1956 roku. Na tę decyzję wywarły niemały wpływ słowa zachęty młodszej siostry Danuty Sakiewicz i brata Jerzego Waldemara, którzy tam mieszkali. Został zaangażowany jako solista tenor Studia Opery i Operetki obecnie Opera Nova w Bydgoszczy. We wrześniu 1956 roku w przedstawieniu inaugurującym działalność tej sceny, śpiewał partię Franka we Flisie Stanisława Moniuszki. Na tle młodego zespołu, który stworzyła profesor Felicja Krysiewiczowa, był arystą w pełni dojrzałym.
     Na scenie Teatru Polskiego w Bydgoszczy, który studiu operowemu użyczył desek scenicznych aż do chwili wybudowania gmachu Opery Nova zaśpiewał szereg partii tenorowych, takich jak: hrabia Almaviva w Cyruliku Sewilskim Rossiniego (1957), Stefan w Strasznym dworze Stanisława Moniuszki (1958), Faust w Fauście Ch. Gounoda (1960), Jontek w Halce Stanisława Moniuszki (1961), Pinkerton w Madame Butterfly G. Pucciniego (1961).
     Mając z sobą gliwickie goświadczenia, świetnie radził sobie w operetkach, mimo że specjalnie za nimi nie przepadał. Był oklaskiwany między innymi jako hrabia Daniło w Wesołej wdówce, jako Barinkay i Ottokar w baronie cygańskim, Alfred w Zemście nietoperza, Orfeusz w Orfeuszu w piekle, książę Son Chong w Krainie uśmiechu, którą polubił najbardziej ze względu na piękne arie, treść oraz znakomitą muzykę, Hoffmann w Opowieściach Hoffmana, Gerald w Lakme, Radames w Aidzie, Don Jose w Carmen, Rudolf w Cyganerii, Turidu w Rycerskości wieśniaczej — w tej partii występował gościnnie w Operze Warneńskiej w Bułgarii. Śpiewał gościnnie również na scenach innych miast polskich m.in. w Łodzi, Krakowie. W 1963 roku został zaangażowany do Theater der Bergarbeiter w Senftenbergu. Śpiewał tam partie: Rudolfa w Cyganerii, Manrico w Trubadurze, Hryćki w Jarmarku Soroczyńskim, młynarza Klasa w Krzyku mew.
     Adam Andrzejewski do czasu wyjazdu na angaż do Niemiec bywał, na ile mu tylko czas pozwalał, we Włocławku, aby odwiedzić rodziców tam mieszkających oraz groby swej pierwszej żony i dwóch synów. Przebywając we Włocławku, bardzo często śpiewał we włocławskich kościołach, a szczególnie w katedrze, pieśni religijne przy akomaniamencie organów. 
     Zmarł nagle 1 III 1968 roku na atak serca i został pochowany na cmentarzu komunalnym we Włocławku, gdzie spoczywają jego rodzice oraz żona z synami.
     W 1940 roku  zawarł związek małżeński z Ireną Kaszubską. W listopadzie 1941 roku zmarł ich pierwszy syn. Po jego śmierci żona, chcąc być razem z mężem, zgłosiła sie do niemieckich władz o skierowanie do pracy w poznaniu, również w firmie Telefunken, na co Niemcy wyrazili zgodę. W 1944 roku przyjechała do Włocławka, by urodzić drugie dziecko. Zmarła przy porodzie, a ich drugi syn w parę godzin później. Adam Andrzejewski w 1947 roku w Łodzi ponownie wstąpił w związek małżeński z Urszulą z domu Dutkiewicz, z tego związku urodził sie syn Sławomir (1949) mieszkający obecnie w Płocku.
     W 1963 roku mieszkając w Bydgoszczy, rozwiódł się. Następny związek zawarł z bułgarską śpiewaczką —  solistką Opery Warneńskiej w Warnie — Marią Petkov Starosielską.

new name changed