porucznik piechoty Carskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego, dowódca 27 Dywizji Piechoty, obrońca Włocławka 1939 roku.

 

     Urodził się 3 XI 1886 roku w miejscowości Wieprz Małopolski pow. żywiecki. Był synem Ludwika i Marianny z domu Mierowskiej. Do szkoły powszechnej i średniej uczęszczał w Kromieryżu (Morawy), którą ukończył w 1906 roku. W młodzieńczym okresie wyjechał do Wiednia, gdzie rozpoczął studia na politechnice Wiedeńskiej (1906-1907) i Akademii Handlowej (1908-1909). Między 1 X 1907 i 30 X 1908 odbył obowiązkową służbę wojskową w 100 pp armii austriackiej, po czym został przeniesiony do rezerwy. W okresie od 1 VIII 1914 do 18 VI 1918 pełnił funkcję dowódcy kompanii, a później batalionu w 56 pp armii austriackiej. W latach 1910-1914 był członkiem "Sokoła" w Żywcu.

     W Wojsku Polskim od 8 XI 1918 roku gdzie powierzono mu stanowisko dowódcy Zapasowego Batalionu WP w Żywcu. W 1920 roku został zweryfikowany oraz awansowany najpierw do stopnia kapitana, a w kilka miesięcy później do stopnia majora.

     Podczas wojny polsko — radzieckiej, w okresie 31 I — 27 V 1919 i 26 IX 1920 — 30 VI 1921, pełnił funkcje m.in. szefa sztabu Grupy generała F.Aleksandrowicza i generała F.Kraliczki — Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Szabu 4 Dywizji Piechoty, oraz szefa Sztabu, wywodzącej się z "Błekitnej Armii", 18 Dywizji Piechoty.

     Z uwagi na doświadczenie frontowe oraz posiadany zasób wiedzy w okresie marzec 1921 roku do 1922 roku J.Drapella został powołany na członka Komisji Weryfikacyjnej dla Oficerów byłej Armii Austriackiej.

     W dniu 20 XI 1922 roku został mianowany zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Z dniem 1 IV 1923 roku przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów. Od października 1923 do listopada 1924 roku był słuchaczem Kursku Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po jego ukończeniu otrzymał dyplom oficera Sztabu Generalnego i z dniem 15 X 1924 przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu nr III w Grodnie na stanowisko szefa oddzaiłu Ogólnego.

     W dniu 1 XII 1924 roku prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 15 VIII 1924 roku i 46 lokata w korpusie oficerów piechoty, a generałem brygady został 1 I 1934 roku.

     W dniu 2 XI 1924 roku przeniesiony został na identyczne stanowisko — jak w Grodnie — w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie. Po wypełnieniu powierzonej misji przeniesiono go na stanowisko dowódcy 73 pp w katowicach, którym był od października 1925 do maja 1927 po czym powierzono mu stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu (zachodnia Ukraina). Stanowisko to zajmował do 29 XI 1939 roku by z tym dniem zostać mianowanym na stanowisko dowódcy dywizji.

     Generał J. Drapella z 27 Dywizją Piechoty, w okresie kampanii wrześniwej 1939 roku brał udział w walkach z hitlerowskim najeźdźcą w składzie armii "Pomorze". przejściowo był dowódcą grupy oeracyjnej własnego imienia w składzie tej armii. Od początku mobilizacji jego oddziału toczyły bardzo ciężkie boje począwszy od Terespola Pomorskiego, Świecia, torunia, Aleksandrowa Kujawskiego, Machnacza do Krzywej Góry. W dniach 9-12 IX 1939 roku 27 Dywizja Piechoty była formalnie i praktycznie na straży tyłów armii i broniła rejonu Włocławka i Brześcia Kujawskiego, prowadząc ciężkie walki w rejonie Osięcin, Nowego Młyna, Wieńca i Pikutkowa, po czym przegrupowano ją na linię obrony obejmującą przednim skrajem Włocławek, rzeczkę Zgłowiączkę , rzekę Przedpolną, Dębicę, Łagiewniki, Nakonowo, Gołaszewo, oraz obronę na linii Stary Mielęcin, Warząchewka Niemiecka i Warząchewka Polska.

     Podczas tych walk dotkliwe straty poniósł 122 pp niemieckiej. Oddziały generała J. Drapelli w nocy 12/13 września przeszły do lasów w okolicach Kowala, stwarzając obronę na linii Dobrzyń nad Wisłą, Telążną Leśną, Dębniaki i Kowal, tworząc drugi rzut obrony na kowal, jezioro Rakutowskie i Więcławice. W dniach 14-15 września jego dywizja wraz z 15 Dywizją Piechoty nacierały pod Płockiem, gdzie 3 Dywizja Piechoty nieprzyjaciela zdobyła przyczółek na południowym brzegu Wisły. Oddziałomgenerała J.Drapelli udało się wyprzeć nieprzyjaciela z lasów Łackich, lecz nie udało się wyprzeć niemców za Wisłę. Po otrzymaniu rozkazu, w dniu 17 września, dywizja przebijała się w kierunku Warszawy. Na skutek zmasowanych nalotów samolotów Luftwaffe dotkliwe straty poniosła ona w rejonie Iłowa. Niektórym pododdziałom wraz z generałem  J.Drapellą udało się przebić do Puszczy Kampinowskiej, gdzie dalej toczyły zacięte boje. W drodze do twierdzy Modlin generał J. Drapella został cieżko ranny. Po kapitulacji Modlina, w dniu 29 września, został wzięty do niewoli oraz deportowany do oflagu VIIA w Murnau am Staffelsee (Alpy Bawarskie). Z nim przywbywali m.in. generał dywizji J. Rómmel, generał bygady S.Strzemiński, generał grygady F.Dindorf-Antkiewicz, generał brygady J.Zullauf i generał brygady W.Thommee. Po wyzwoleniu obozu w 1945 roku generał J.Drapella osiedlił sie we Francji.

     Za służbę wojskową generał J.Drapella został odznaczony: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznym, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi odznaczeniami

     Juliusz Drapella zmarł w Nicei we Francji 25 X 1946 roku, tam też został pochowany.

     Żonaty z Marią Zuzanną Stecką, nauczycielką, łączniczką AK. Z tego związku urodził się syn Andrzej (1929), kapitan żeglugi wielkiej od 1964 roku.

     W obiegu funkcjonuje medal projektu E.Olszewskiej — Borys, który wykonała Mennica Państwowa. Awers: Gen.Bryg. Juliusz Alfred Drapella D-ca 27 DP 1886-1964. Rewers: Stanowisko Polskich Działek PPanc oraz legenda otokowa Świekatorów, Świecie, Włocławek, Płock, Iłów.